Ποια αριστερά;

Από ένστικτο και πείρα δεν συμπαθώ πολιτικά τους ιδεομανείς, τους φύλακες της ακεραιότητας και του αμόλυντου κάποιας ορθοδοξίας. Και θα ήθελα να προειδοποιήσω όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους να έχουν την έσχατη επιφύλαξη απέναντι στους Σουσλόφ κάθε εποχής, κάθε μήκους κύματος. Σαν άνθρωποι είναι ακέραιοι. Σαν στοχαστές είναι έτοιμοι να συντρίψουν ό,τι τους είναι ξένο, γιατί δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την πλαστικότητα και την πρωτοτυπία που έχει η ζωή...
Ζούμε σε μια νέα εποχή. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα οι νέες τεχνολογίες προαγγέλουν την εξέλιξη προς την «κοινωνία της πληροφορίας» και θέτουν το μεγάλο πρόβλημα, ποιος θα τις ελέγχει και ποιον θα υπηρετούν: το κέρδος ή την κοινωνία;
Σκέφτομαι πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι, μέσα σ’ αυτόν τον κατακλυσμό των αλλαγών, το παραδοσιακό «κόμμα-φρούριο» - κλεισμένο στον εαυτό του, τις γραφειοκρατίες, τις ιεραρχίες και τις απόλυτες αλήθειες του. Καθόλου.
Σκέφτομαι τις μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης, αύριο, όταν πολλοί άνθρωποι –πόσοι και πόσο γρήγορα δεν ξέρω- θα εργάζονται κατ’ οίκον, και η λύση της σύνδεσής τους με το κέντρο της παραγωγής θα είναι τόσο απλή –μέσω ενός τερματικού- όσο ένα αστικό τηλεφώνημα.
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, η Αριστερά πρέπει να αλλάξει… Η πρόκληση της εποχής μας είναι η Νέα Αριστερά.