Ακόμη στον παράδεισο

Γεννήθηκα έναν Αύγουστο. Δεν ήταν ο πιο ζεστός Αύγουστος που γνώρισε ποτέ η γη. Ήταν ένας συνηθισμένος Αύγουστος, ενός μάλλον συνηθισμένου χρόνου, καυτός και ιδρωτικός παρόλα αυτά. Η επιφανειακή κανονικότητα των εξωτερικών συνθηκών δεν πρέπει να ξεγελά: ήταν ένας περίεργος χρόνος. Λίγους μήνες μετά, θα ακολουθούσε η ρήξη του τείχους της ντροπής και η Βελούδινη επανάσταση, 21 ακριβώς χρόνια
μετά την άνοιξη της Πράγας. Αυτά είναι μερικά μόνο, από τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη τη χρονιά και που αφορούν κι εμένα κι Εκείνη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Εκείνη την εποχή βρισκόμουν σε μια γλυκιά απομόνωση που παραβίαζαν μονάχα οι επισκέψεις των πλασμάτων που με έτρεφαν. Δεν με ενδιέφερε ακόμα καμία λεπτομέρεια του κόσμου τους. Δεν σκόπευα να μείνω για πολύ.
Μόλις απέκτησα μια ορισμένη οικειότητα με το μέρος και δυνάμωσα σχετικά, άρχισα να χαρτογραφώ το γύρω περιβάλλον. Περιφερόμουν μέσα σε μια προστατευτική φούσκα, κληρονομιά της σολιψιστικής μου ύπαρξης. Αν ήθελα, μπορούσα να απλώσω τα χέρια μου προσεκτικά και να τα βγάλω έξω δοκιμάζοντας να αγγίξω τον γύρω κόσμο, χωρίς να κινδυνεύω να την σπάσω.