Η θητεία

Ο Γεράσιμος σιωπούσε κοιτάζοντας το ταβάνι. Το πρόσωπό του ήταν ψυχρό και τα χείλη του σφιγμένα. Έκλεινε τα μάτια, τα άνοιγε, στράβωσε το στόμα του και είπε δείχνοντας με το δάχτυλο: "Βλέπεις μια αράχνη στην άκρη του ταβανιού; Μικρή είναι, τώρα αρχίζει το σατανικό της έργο. Τώρα αρχίζουν όλα, Λάζαρε. Δεν καθαρίζουν τα ταβάνια, δεν μπορούν να δουν την αρχή της. Κανείς δεν βλέπει την αρχή, γιατί αδιαφορεί. Μόνον αν τύχει και βρίσκεται σε τέτοια θέση, όπως εγώ τώρα, που να μπορείς να δεις. Βάζω στοίχημα πως εγώ μόνον είδα αυτή την μικρή αράχνη που υφαίνει. Εγώ, και φυσικά ο φίλος μου ο διάβολος".
Σε δύο διαπλεκόμενα μυθιστορήματα, οι παράξενες περιπτώσεις ανθρώπων με βαριά από μνήμες ονόματα· φοιτητές, Βορειοηπειρώτες, ο πατήρ Χριστόφορος με τα πνευματικά του τέκνα και πρωταγωνιστικά τοπία η Σάμος, η Κεφαλλονιά, η Κύπρος, οι αρχαιολογικοί περίπατοι της Αττικής. Στο τελευταίο μυθιστόρημα της Ελένης Λαδιά συναντούμε μια πλειάδα διαφορετικών ανθρώπων που αναζητούν τη συμμετοχή τους στη ζωή, σήμερα, στην Αθήνα. Η συγγραφέας, που γνωρίζει καλά το παιχνίδι των ιδεολογικών επιστρώσεων, αποτυπώνει την σύγχρονη πραγματικότητα, όπως αυτή αναδύεται για το βλέμμα ενός αναγνώστη που δεν αρκείται στο να κοιτά, αλλά επιθυμεί να βλέπει.