Ίσως...

Στη ζωή τίποτε δεν είναι δεδομένο, τίποτε δε διαρκεί για πάντα. Από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας, η κοινωνία με τους μηχανισμούς που διαθέτει μας προετοιμάζει να κατανοήσουμε το εφήμερο της ύπαρξής μας. Το φθαρτό, που τόσο εύκολα ξεχνάμε στο διάβα μας. Στην προσπάθεια να βρούμε την ευτυχία, μπερδεύουμε στόχους και σκοπούς. Αναζητούμε το ιδανικό και προσπερνάμε το απλό, το ταπεινό, που δίνει νόημα και ουσία στη ζωή. Ψάχνουμε στο αύριο την ευτυχία, κυνηγάμε το όνειρο που θα έρθει και προσπερνάμε τη στιγμή, αδιαφορούμε για το τώρα, για το μεγαλείο που ζούμε. Δίνουμε βαρύτητα στο θεαθήναι και ευτελίζουμε το ουσιαστικό. Μένουμε στην εικόνα. Συχνά την κάνουμε βασικό αγαθό της ζωής και αδιαφορούμε για το εσωτερικό μας. Η λύτρωση της ψυχής μας, δεδομένο σκηνικό θεατρικής παράστασης. Ξέρουμε το περιορισμένο του χρόνου μας σ’ αυτήν τη συμφωνία. Αλλά η αλαζονεία μας δε μας επιτρέπει να σκεφτούμε με καθάριο μυαλό και κυρίως με καθαρή ψυχή. Αναζητούμε το χρήμα, τη δόξα, την καταξίωση και προσπερνάμε αδιάφορα κάθε ταπεινό που βρίσκουμε μπροστά μας. Παλεύουμε να κατακτήσουμε την ύλη και αδιαφορούμε για την ενέργεια που έχουμε μέσα μας και που στην ουσία αυτή μας δίνει την πνοή μας. Είμαστε δημιουργήματα και όμως θέλουμε να λειτουργούμε ως δημιουργοί. Και έρχεται μια στιγμή και μόνο, να ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Να φέρει τα πάνω κάτω στις ζωές των ανθρώπων. Στις ζωές μας.