Σαπφώ των Αθηνών

Ίσως σκέφτηκα τότε, διαβάζοντας το έργο μου εκείνος, ίσως έρθει να με βρει, να με συναντήσει... «Ίσως»... Μια ταχύτατη αιωνιότητα, μια εκκρεμής αιώρηση... Μια άρνηση, μια γέννηση... Μπορεί μια λέξη να γεννήσει έναν ολόκληρο κόσμο, και να τον καταστρέψει στο λεπτό, στο κλάσμα του δευτερολέπτου...
Όμως εκείνος δεν ήρθε. Οι προσδοκίες μου να τον συναντήσω έπεσαν στο κενό. Ανέφικτη, επίπονη η ομορφιά, πόσο δύσκολο να μην φοβηθείς ν' ανοιχτείς να σε κυριεύσει, ν' αφεθείς στα δωρικά της χέρια, να μεταλάβεις τα ηνία του άρματος! Πόσο δύσκολο ν' ακούσεις μια λέξη! Πόσο δύσκολο να κατακτηθεί ο Λόγος από ερωμένη ισάξια, που γεννά σώμα εκ των ουρανών δικό του. Σώμα του έρωτα η λέξη που αγνοείς!
Δεν μπόρεσα να τον προσεγγίσω, να τον αγγίξω. Δεν μπόρεσα να γίνω αόρατη να τον κατοικήσω. Παραμένω εντός του ταπεινού μου σαρκίου, που τί παράδοξο, έχει κι ονοματεπώνυμον ψευδές: «Σαπφώ των Αθηνών»... Μια έμπνευσις δική του! Σαπφώ! Έρημη και μόνη, λίγο πριν αυτοκτονήσει, εκείνον σκεφτόταν άραγε, και όρμησε στο νερό;