Θρηνωδία του λόρδου πιερρότου και άλλα ποιήματα

Η λεπτή γραμμή που έσυρε ο Λαφόργκ (1860-1887) υπήρξε όριο: της μουσικότητας, του εγωτισμού, της φόρμας, του κωμικοτραγικού crescendo, της ειρωνείας. Το έργο του έγγράφεται κατ’ ουσίαν στον 20ο αιώνα αφού υπήρξε το σημείο φυγής ως προς το όποιο οργάνωσε την προοπτική της η μετέπειτα ποίηση• αυτό συνέβη αναπόφευκτα - είτε οι Ευρωπαίοι ποιητές αναδέχθηκαν αυτό το έργο, ευθέως ή διαμεσολαβημένο, είτε, όπως συνέβη στον τόπο μας, μερίκευσαν και, στην πραγματικότητα, απώθησαν βιαίως και για πολύν καιρό την ουσία του. [...] Οι νευροσπαστούμενοι πιερρότοι, η εκ των ένδον γελοιογράφηση, η εμμονή να μιλάς σαν να προβαίνεις επί σκηνής, μια μπαρόκ αίσθηση του χρόνου που φεύγει: όλα τούτα δεν είναι άσχετα με τον διαχωρισμό που συντελέστηκε μες στον 17ο αιώνα, οπότε και άρχισαν να διαμορφώνονται οι όροι της νεοτερικότητας, που θα αναδυθεί ολοκληρωμένη στο Παρίσι, μετά το ’48, μετά τα ''Άνθη του κακού'', μετά το ’71 και την Κομμούνα εντέλει. Ο Λαφόργκ, τότε κι εκεί, κρατά πρακτικά για ένα συνεχές μετασχηματισμών - τελική έκφανση του όποιου αποτελεί το πέρασμα από την Donna angelicata στη μαλλαρμεϊκή Notre-Dame la Lune και από τους pierrots lunaires στις Mademoiselles d’ Avignon (που είναι η γυναίκα-εμπόρευμα - όπως τη συλλαμβάνει με την περιφερική του όραση περνώντας μπροστά από τη βιτρίνα ο πελάτης).