Stirner-Nietzsche-Foucault

Ήδη από το 1784 ο Kant έθετε το ερώτημα "Τι είναι Διαφωτισμός;", στρέφοντας την προσοχή του σε εκείνη τη διάσταση του χρόνου που αναδεικνύει πάντοτε το νέο, το μοντέρνο - δηλαδή, στο παρόν. Η απάντηση που έδωσε και η οποία έκτοτε κατέστη κυρίαρχη υπογράφει και επικυρώνει τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του Ανθρώπου. Ωστόσο, οι Stirner, Νietzsche και Foucalt υπήρξαν πολύ καχύποπτοι, για να μην προσέξουν ένα άλλο γεγονός που έλαβε χώρα ταυτόχρονα με τη γέννηση του Ανθρώπου: τον θάνατο του Θεού· και πολύ διορατικοί, για να μην δουν ότι η καντιανή απάντηση έμοιαζε με το απονενοημένο διάβημα του Νάρκισσου, καθώς ο Άνθρωπος πλέον αναζητάει το είδωλό του μέσα σε έναν θολό αντικατοπτρισμό με τίμημα την ίδια του την περατότητα· ήταν δηλαδή πολύ μοντέρνοι, για να μην στοχαστούν τι συνδέει το Υποκείμενο, τη Δύναμη και την Αλήθεια και να μην χρεωθούν τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό "μεταμοντέρνοι".
Το κεντρικό ερώτημα που τίθεται είναι η φιλοσοφική διερεύνηση των προϋποθέσεων και συνεπαγωγών της ιστορικής συνάντησης αυτών των δύο ιδρυτικών γεγονότων της Νεωτερικότητας -της γέννησης του Ανθρώπου και του θανάτου του Θεού- μέσα από το έργο των Stirner, Νietzsche και Foucalt στον διάλογο που ανέπτυξαν με τον κυρίαρχο φιλοσοφικό λόγο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Πως μπορείτε να πιστεύετε ότι ο Θεός-άνθρωπος είναι νεκρός, αν δεν πεθάνει, εκτός από τον Θεό, και ο άνθρωπος μέσα του"; (MAX STIRNER, 1845)

"Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός παραμένει νεκρός! Κι εμείς τον σκοτώσαμε!" (FRIEDRICH NIETZSCHE, 1882)

"Ο άνθρωπος είναι μια επινόηση, την όψιμη ημερομηνία της οποίας εύκολα καταδεικνύει η αρχαιολογία της σκέψης μας. Και ενδεχομένως το προσεχές τέλος της. Αν αυτές οι διατάξεις γνώσης εξαφανίζονταν όπως εμφανίστηκαν, [...] όπως συνέβη στην καμπή του 18ου αιώνα στο έδαφος της κλασικής σκέψης - τότε μπορούμε όντως να στοιχηματίσουμε ότι ο άνθρωπος θα έσβηνε, όπως στο ακροθαλάσσι ένα πρόσωπο από άμμο". (MICHEL FOUCAULT, 1966)