Από το ένα ώς το 31

...Αρρωστημένο χέρι, ψάχνει να κομματιάσει την πυκνοκατοικημένη πολιτεία. Το χέρι του που τρέμει σ' αυτό εδώ το φθινόπωρο, προσπαθεί με το πιοτό και το δάκρυ να αναστήσει την ηλικία, το χρόνο, τη χαρά και το μούδιασμά τους. 1960. Τη θυμάται απ' το καλαντάρι που άλλαξε μαγικά και έφερε την πρώτη του μηνός του 1960... Τίποτα άλλο, μια μετάβαση του χρόνου. Τίποτα άλλο... Το μεγάλο σπίτι της Πειραϊκής δεχόταν το σκληρό χειμώνα απονήρευτο. Κύματα λύσσαγαν στα βράχια. Το ποντίκι, μια ανάμνηση ροζ τριαντάφυλλου, τα υπόλοιπα σκόνη... Το σίγουρο πια κρυβόταν στις αντοχές των βράχων. Το αβέβαιο, σπαρταρούσε στο θυμό της θάλασσας... Και τα χρώματα που σχημάτιζαν το ενδιάμεσο στοιχείο, μοσκοβολούσαν ναφθαλίνη και εκείνο το άφθονο άρωμα της καθαριότητας των ασπρόρουχων... 31 χρονών πια, ανασταίνει το πεθαμένο με τη βεβαιότητα πως οι νεκροί εμάς τους ζωντανούς μας βλέπουν από τότε που σβήσανε, χαμένους... ένα πανί μιας βάρκας που ξέμεινε ή ένα κουπί που πρόλαβε να σώσει τη θύελλα στους αρμούς του...