Ο νυχτερινός δρόμος

Μια ζεστή αυγουστιάτικη μέρα του 1930, στην Πολιτεία της Ιντιάνα. Στο Μάρβελ, οι κάτοικοι της πόλης ετοιμάζονται να λιντσάρουν τρεις νεαρούς μαύρους που κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός λευκού. Όλοι οι λευκοί (τα καλαμποκομούστακα) της περιοχής κατευθύνονται προς την
πόλη για να απολαύσουν το θέαμα. Οι μαύροι (τα καλαμποκολούλουδα), έντρομοι, προσπαθούν να ξεφύγουν από το «καρναβάλι του θανάτου».
Μια συλλογική φρενίτιδα επικρατεί στους δρόμους που οδηγούν στην πόλη. Συναντάμε τρελαμένους δημαγωγούς, βίαιους πλιατσικολόγους, ανθρώπους που διψούν για αίμα, και μέλη της Κου Κλουξ Κλαν.
Οι ζωές, τα μυστικά και οι χωριστές πορείες δύο γυναικών διασταυρώνονται. Η λευκή Ότι Λι, τοπική καλλονή και πρώην νικήτρια καλλιστείων, είναι εγκλωβισμένη σ’ έναν γάμο που παραπαίει και σε μια σχέση χωρίς έρωτα με το αφεντικό της, έναν φιλήδονο ασφαλιστή με άξεστους τρόπους. Η δεκαεξάχρονη μαύρη Κάλα Ντέστρι, μεγαλωμένη σε ορφανοτροφείο, αναζητά τον εραστή της, ο οποίος της έχει υποσχεθεί μια καινούργια ζωή. Στο καλάθι της, όμως, βρίσκεται κρυμμένο ένα πιστόλι.
Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα, παραπέμποντας στα έργα των Louise Erdrich, Edward P. Jones και Marilynne Robinson, το μυθιστόρημα του Λερντ Χαντ καταγράφει με ολοζώντανη γλώσσα τις συνταρακτικές περιπέτειες αυτών των δύο ξεχωριστών γυναικών, που περιπλανιούνται στο «φεγγαρόλουστο σκοτάδι» της αμερικανικής ενδοχώρας, αναζητώντας οδό διαφυγής όχι μόνο από τα προσωπικά τους μυστικά
και αδιέξοδα, αλλά και από μια κοινωνία που σπαράσσεται από το μίσος και τον φόβο.

Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε την ιστορία του από το λιντσάρισμα του Thomas Shipp και του Abram Smith, στις 7 Αυγούστου 1930, στο Μάριον της Ιντιάνα. Ο δεκαεξάχρονος James Cameron κατόρθωσε, χάρη στην παρέμβαση μιας γυναίκας, να ξεφύγει από το πλήθος που εισέβαλε στη φυλακή για να εξοντώσει τους κρατούμενους. Η φωτογραφία που εικονίζει τα σώματά τους κρεμασμένα σ’ ένα δέντρο ενέπνευσε, με τη σειρά της, τον ποιητή Abel Meeropol να γράψει το ποίημα «Strange Fruit», που τραγούδησε η Billie Holiday το 1939. Αυτός ο θάνατος, που μετατράπηκε σε λαϊκό θέαμα, παραμένει ωστόσο σε δεύτερο πλάνο, στη ροή της αφήγησης. Εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι να κατανοήσει τη μέθη, την ευφορία που συνοδεύουν το λιντσάρισμα, και ό,τι αυτό φανερώνει για την αμερικανική συλλογική ψυχή. Όπως στο Neverhome, έτσι και εδώ ο συγγραφέας επιχειρεί να συλλάβει τη βίαιη ιστορία της χώρας του με ένα μυθιστόρημα που αψηφά τις κατηγοριοποιήσεις.
Ο Hunt φαίνεται να πιστεύει ότι ο ρεαλισμός δεν μπορεί παρά να ομολογήσει την ήττα του. Οι ηρωίδες του, αινιγματικές, ευάλωτες, φευγάτες και, γι’ αυτό, με πλήρη συνείδηση του τι συμβαίνει και χωρίς ψευδαισθήσεις–, αποτελούν τη
μεγαλύτερη επιτυχία του συγγραφέα.
Le Monde
Απλή φόρμα και ποίηση, παρόν και φαντάσματα του παρελθόντος. Ο Hunt χρησιμοποιεί δυνατές εικόνες? η βία παραμένει εκτός πεδίου, αλλά
είναι πάντα παρούσα, διεισδύει στο τοπίο, στα σώματα και στα πτώματα, εγκα-
θίσταται μόνιμα.
L’Humanite
Βιβλίο μνημειώδες και πυρακτωμένο.
Le Matricule des Anges
Έξοχη γραφή, πολύ αποτελεσματική δομή.
France Culture
Αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα αμαυρώνεται από την απεικόνιση μιας
άσχημης –αλλά άκρως αναγκαίας– αλήθειας.
Financial Times
Ο Hunt αποτυπώνει πολύ παραστατικά τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν την κοινότητα των λευκών, καθώς άνθρωποι απλοί –ενίοτε, μάλιστα,
και συμπαθείς– ετοιμάζονται να κάνουν κακό. Ο Νυχτερινός δρόμος συγκαταλέγεται, έτσι, στα κορυφαία μυθιστορήματα της χρονιάς. Αποτελεί,
επίσης, μια υπενθύμιση του πόνου και της φρίκης που υπέμεναν επί δεκαετίες οι μαύροι, ώσπου να πάψουν επιτέλους τα παιδιά να συνοδεύ-
ουν τους γονείς τους στα λιντσαρίσματα τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού, τότε που κανείς δεν σήκωνε κεφάλι και ο «νυχτερινός δρόμος» ανή-
κε μονάχα στους ελεύθερους.
The Guardian