Έρμαιο

"Γραμμένο παιχνίδι"

στον Ίωνα

Σε λόφο προαστείων,

συμπτώσεις με οδήγησαν

και στην καταπράσινη αυλή

με τις εξωτικές χορεύτριες

και τους νωθρούς θαυμαστές τους,

ένα λευκό πουκάμισο

μοιάζει να κατοικείται από άγγελο.

Οι άλλοι άνθρωποι γύρω,

στα μάτια μου πέτρες.

Κάποιο γραμμένο παιχνίδι

εκτυλίσσεται στο άσπρο σπίτι απόψε

και νιώθω μονάχη στο πεζούλι.

Τα νύχια μου στο ποτήρι,

αμήχανα ξύνω.

Σαν με πλησιάζει

νιώθω τον κόσμο μου

να χάνεται ανάμεσα

σε δυο γαλάζια μάτια

και στον ζωώδη χτύπο της καρδιάς μου.

Τίποτα ξανά δεν θα ’ναι το ίδιο.

***

"Ταξίδι"

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα,

ανάμεσα στον ύπνο και σε αυτό που έρχεται

το φεγγάρι ανοίγει το μάτι του.

Τα όνειρά μου με κουβαλούν στις κινούμενες πλάτες τους.

Στα δάση των αμφίδρομων αισθημάτων

κόβουμε ο ένας τον άλλον στη μέση.

Είσαι χιόνι, είμαι κάρβουνο

μα την ουλή να δω ,δεν μπορώ.

Άκου: βρέχει.

Ένα φορτηγό με Camambert κάνει μια τρύπα και

κατεβαίνει στο κέντρο της γης.

Δεν θα δω πόσο φοβάσαι που είσαι μαζί μου.

Όσο η βροχή πέφτει πάνω στη γη,

πηγαίνω για ύπνο με τη σκέψη σε εσένα.

***

"Η πόρτα που κλείνει"

Ψάχνω χρόνια να βρω το αυτί του Θεού.

Τα αεροπλάνα κάνουν θόρυβο.

Είπα «θέλω να ακούσω το πόμολο της καρδιάς σου σαν ανοίγει».

Είπες «είναι σκοτεινά»

Το σεντόνι είναι ζεστό μα θες να σηκωθείς.

Αν με ρώταγαν γιατί είναι τόσο δυνατά τα μπράτσα αυτά

θα απαντούσα:

«για να κλείνει καλά τις πόρτες από τότε που θυμάται τον εαυτό του».

Είπες «Ταράζομαι όταν ταράζεσαι»

Είπα «μην φύγεις».

Είπες πως είμαι μια ανοιχτή πόρτα στη ζωή σου

κι όμως ακούω την πόρτα πάλι πίσω σου να κλείνει.

Τα κλειδιά,

τα κλειδιά σου

τα πέταξες πριν με γνωρίσεις.

Ψάχνω χρόνια να βρω το αυτί του Θεού.

Δεν φταίνε τ’ αεροπλάνα.

Ίσως να μην ακούει πια με τόσους βρόντους

τόσες καρδιές που κλείνουν καθημερινά.