Στον μικρόκοσμο του Mall

Ο Δημήτρης Λάλλας είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου Κοινωνιολογίας του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Η διατριβή του εμπίπτει στα πεδία της κοινωνιολογίας του χώρου και της κατανάλωσης, και συγκεκριμένα διερευνά το παράδειγμα ενός σύγχρονου εμπορικού πολυχώρου στο μητροπολιτικό πεδίο της Αθήνας. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού (Πάντειο Πανεπιστήμιο), καθώς και απόφοιτος του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών του Τμήματος της Κοινωνιολογίας «Κοινωνικός Αποκλεισμός, Μειονότητες και Φύλο». Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν τον αστικό χώρο, την κατανάλωση και τις κοινωνικές διακρίσεις. - Τι είναι ένα shopping mall; Σύγχρονο εμπορικό και ψυχαγωγικό κέντρο; Ιδιωτικός χώρος μαζικής χρήσης; Νέου τύπου ημι-δημόσιος χώρος; Σκηνή του σύγχρονου καταναλωτή; - Το shopping mall είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Είναι ένας μικρόκοσμος. Είναι ένας τόπος που πραγματώνει την ουτοπία του εμπορευματικού πολιτισμού. Είναι ένας τόπος που «εδαφικοποιεί» την καταναλωτική τάξη ή αλλιώς την τάξη του κόσμου του εμπορεύματος. Το mall προτείνει μια εμπειρία του κοινωνικού χώρου καθαρή, αποκλειστικά εμπορευματική και θεαματική. Ως αύταρκες, μονωμένο, καθαρό περιβάλλον προτείνει την πόλη του εμπορευματικού πολιτισμού, όπως «θα έπρεπε να είναι». Καθαρή, αφηρημένη, μυστικοποιημένη, όπως το εμπόρευμα. Αυτή τη μορφή σχέσης προωθεί το mall όσον αφορά την εμπειρία της περιπλάνησης, την καταναλωτική πρακτική και εμπειρία, καθώς και την εργασία εντός του. - Στη μελέτη αυτή, μέσα από την κοινωνικο-χωρική διαλεκτική προσέγγιση επιχειρείται η διερεύνηση και η ανάλυση του τρόπου συγκρότησης της ταυτότητας του χώρου και της ταυτότητας των «κατοίκων-καταναλωτών». Η ταυτότητα του χώρου και η ταυτότητα των καταναλωτών βρίσκονται σε μια διαρκή, διαλεκτική διαδικασία κατεργασίας και ­­­-από ό,τι φαίνεται- επιβεβαίωσης και αναπαραγωγής της καταναλωτικής κουλτούρας. Με άλλα λόγια, διαπιστώνεται ότι ο καταναλωτής στο mall μέσω της επιτέλεσης του ρόλου του και μέσω του «καταναλωτικού βιώματος» βρίσκει ένα (μικρο-) κόσμο, όπως «θα ήθελε να είναι», καθαρό, εν τάξει, ασφαλή, ονειρικό, μαγικό. Μια εντοπισμένη «ουτοπία», όπου το θέαμα ως η «κοινωνική σχέση ατόμων διαμεσολαβούμενη από τις εικόνες» (Γκυ Ντεμπόρ) αποκτά την πιο καθαρή μορφή της και συνιστά το πρότυπο της καταναλωτικής εμπειρίας και οργάνωσης της εργασίας σε αυτό τον μικρόκοσμο.