Είχαμε ένα όνειρο

Το Είχαμε ένα όνειρο είναι ένα βιβλίο σπάνιας δύναμης, ένα συναρπαστικό αφήγημα με θαυμάσια σμιλεμένους χαρακτήρες, που τολμά να προσεγγίσει όψεις του φυλετικού ζητήματος τις οποίες η πλειονότητα των Αμερικανών αποφεύγει να συζητήσει.
Η ιστορία τοποθετείται στο προσεχές μέλλον – σε μια κοινωνία που δεν απέχει πολύ από αυτές που γνωρίζουμε. Η αμερικανική κυβέρνηση έχει κηρύξει πόλεμο κατά των ναρκωτικών και του εγκλήματος, με αποτέλεσμα την επιβολή σκληρών περιορισμών και την αναβίωση των δημόσιων εκτελέσεων. Ιθύνων νους αυτών των μέτρων είναι ο υπουργός Δικαιοσύνης Μέλβιν Χάτσινσον, διακεκριμένος μαύρος νομικός και ορκισμένος συντηρητικός. Μια ανάσα τον χωρίζει από το αξίωμα του αντιπροέδρου, αλλά το μυστικό που κρύβει απειλεί να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Η αφήγηση παρακολουθεί επίσης τη ζωή της Έμας Πέρσον, μιας μαύρης ταλαντούχου φωτογράφου που συνδέεται με έναν λευκό. Η Έμα βρίσκεται να παλεύει ενάντια στις απαιτήσεις που προβάλλουν οι μαύροι φίλοι της, εγκλωβισμένη τελικά ανάμεσα σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα – μαύρους και λευκούς –, ενώ ενστικτωδώς αρνείται να υποκύψει στους άκαμπτους κανόνες και των δύο. O Lamar αφηγείται τις ιστορίες του Μέλβιν και της Έμας με φόντο μια χώρα διαβρωμένη από την οργή και το μίσος, μια χώρα που μοιάζει να έχει απολέσει την ίδια της την ψυχή, και όπου μαύροι και λευκοί πασχίζουν να βρουν τρόπους για να ζήσουν μαζί, ή ίσως και χώρια. «Περιττό να πούμε ότι τίποτα πολιτικά ορθό δεν υπάρχει σε αυτό το μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1996, αλλά περιγράφει μια μελλοντική Αμερική που πλησιάζει όλο και περισσότερο...

Με βίαιο ύφος και χιούμορ, ο
Jake Lamar δεν δίνει δίκιο σε κανέναν, μιλώντας για τις αντιφάσεις και τις παγίδες που οι μαύροι στήνουν στον εαυτό τους, αναπαράγοντας τις ίδιες προκαταλήψεις, τις ίδιες διακρίσεις από τις οποίες έχουν υποφέρει. Το περίφημο “όνειρο” του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μοιάζει ξαφνικά απαρχαιωμένο».

Christine Ferniot, Telerama

«Δεν μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε το δυνατό μυθιστόρημα του Jake Lamar και να υπογραμμίσουμε ότι επαναλαμβάνει από μια άλλη σκοπιά το μεγάλο ερώτημα –ίσως το μόνο ερώτημα;– που έθετε
ήδη από το 1952 ο Ralph Ellison στο αριστούργημά του Ο αόρατος άνθρωπος: Για ποιον τραγουδάς; —Πότε επιτέλους o μαύρος θα είναι απλώς ένας άνθρωπος;»

Roger Martin, L’Humanite