Το ξύλινο τείχος

«… και κανείς δεν µπορεί να πει πώς θα ήταν ο σηµερινός κόσµος εάν, τότε, επικρατούσε ο περσικός ιµπεριαλισµός, µε τον αµύθητο πλούτο και το φρόνηµα του δούλου. Ήταν η σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτισµών, δύο διαφορετικών κόσµων, και επεκράτησαν οι “ολίγοι ελεύθεροι”».

Μέσα από τα µάτια ενός παιδιού, που το πήραν αιχµάλωτο από τη Λήµνο, ξετυλίγεται το έπος του αρχαίου κόσµου. Ο Αλκαµένης κατορθώνει να φτάσει στη Σπάρτη, να γνωρίσει από κοντά τη µοναδική αυτή πόλη, αλλά και να γίνει ο µάρτυρας των γεγονότων στις µεγαλύτερες πολεµικές συγκρούσεις της Ιστορίας. Ως είλωτας, ως µελλοθάνατος, ως παρατηρητής, γίνεται ο µυθικός άξονας που φέρει όλη τη σκληρότητα αλλά και τη σαγήνη ενός κόσµου που θα µπορούσε κανείς να τον πει σηµερινό. Το Ξύλινο Τείχος, πάνω απ’ όλα, είναι η ανθρώπινη περιπέτεια, ο άνθρωπος. Η εποποιία των αγώνων του, αλλά και η αντίληψή του για τη ζωή και τη µοίρα, για τον Άδη, για την ψυχή. Και µόνον η απόφαση εκείνων των «ολίγων» να αντικρούσουν την Ύβριν του περσικού ιµπεριαλισµού δίνει το µέτρο της εποχής. Με λόγο ζωντανό και διορατικό, µε τα γεγονότα να εκτυλίσσονται στην αρχετυπική τους ποίηση, το µυθιστόρηµα ακυρώνει τον χρόνο, γίνεται µια περιπέτεια του σηµερινού ανθρώπου πάνω στην ίδια γη.
Ένα µυθιστόρηµα που ανιχνεύει, στα βάθη της ψυχής, τη συλλογική µνήµη του αίµατος και τη χαµένη αυτογνωσία.