Ο Ροντέν και η αρχαία ελληνική τέχνη

Η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα διεισδύει στην καλλιτεχνική αλλά και φιλοσοφική ταύτιση του μεγάλου γλύπτη με την αρχαία ελληνική τέχνη. Η συγγραφέας εξηγεί πώς, ενώ ο Ροντέν απεχθανόταν τους αρχαιόπληκτους γλύπτες, ωστόσο έτρεφε απαράμιλλο σεβασμό για τους αρχαίους καλλιτέχνες και για τα ιδεώδη της αρμονίας, της απλότητας που συμβούλευαν την τέχνη τους. Ο Ροντέν όντας ένα από τους τελευταίους εκπρόσωπους της ανθρωπιστικής παράδοσης προσηλώθηκε στη γυμνή, αυθεντική ανθρώπινη ύπαρξη, στην οργανική φόρμα, το οποίο και ανήγαγε σε σύμβολο της αρχετυπικής ουσίας του μύθου, εφόσον «το ανθρώπινο σώμα εκφράζει πάντα το πνεύμα που το περικλείει. Και για όποιον ξέρει να βλέπει, το γυμνό προτείνει τα πλουσιότερα νοήματα». Θεωρούσε ότι το μυστικό της γλυπτικής βρίσκεται στο πλάσιμο, στη μελέτη της κίνησης, στη σύλληψη της ροής του χρόνου, στην αιχμαλώτιση ενός δυναμικού ηρακλείτειου γίγνεσθαι. Απεικονίζοντας κανείς αυτή την αλήθεια, οδηγείται στη δημιουργία όμορφων έργων, εφόσον «πέρα από την αλήθεια δεν υπάρχει ομορφιά». Στη μελέτη της φύσης και των μυστικών της, στηρίζεται η αρχαία τέχνη και από εκεί άντλησε ο καλλιτέχνης το αισθητικό του αξίωμα ότι «ο άνθρωπος είναι ανίκανος να δημιουργήσει, να επινοήσει. Το μόνο που μπορεί να κάμει είναι να προσεγγίσει τη φύση υποταχτικά, ερωτικά». Με αυτές τις ανθρωπιστικές αρχές συναντά την Αφροδίτη της Μήλου, που αποτελεί και το θέμα της μελέτης που παρουσιάζεται στην παρούσα έκδοση: «Αυτή μου πρόσφερε τον καθαρμό, γέμισε τη ζωή και την ψυχή μου και την τέχνη μου...».