Η ανακλαστική διαλεκτική ανθρώπου και ζώου/φύσης

Τι είναι η ανακλαστική διαλεκτική ανθρώπου και ζώου/Φύσης; Προκειμένου να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, η πραγμάτευσή μας εκκαλύπτεται μέσα από μία ρήξη? μέσα από την αμετάκλητη ρήξη της με πραγματεύσεις εδραίως θεμελιωμένες, η ανεπίστρεπτα εγκλωβισμένες, στην αναπαράσταση. Είναι, πράγματι, τόσο αληθές όσο και εναργές: Στο πλαίσιο της πραγμάτευσής μας, η σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του ζώου/της Φύσης, πάντοτε στο ορισθέν φάσμα αναφοράς της: από τον Εμπεδοκλή έως τον Nietzsche, εντοπίζεται ότι κινείται, κατά τρόπο προφανή και αταλάντευτο, πέρα από την αναπαράσταση. Τούτο, όμως, σημαίνει το εξής: Όπως καταδεικνύεται μέσα από την μελέτη μας, η σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του ζώου/της Φύσης, προσλαμβάνεται —στο αυτό πάντοτε εύρος αναφοράς της— στο πλαίσιο της μη αναπαραστατικής, της ανακλαστικής πρόσληψης — στο πεδίο του στοχασμού, του ποιητικού λόγου η του βιώματος. Η δε δυναμική αυτής της μη αναπαραστατικής, αυτής της ανακλαστικής πρόσληψης, διέπεται από το γνώρισμα της διαλεκτικής, μιάς διαλεκτικής, ωστόσο, ουδεμίαν σχέσιν έχουσας με τις ήδη οικείες εκφάνσεις της ανα-παραστατικής διαλεκτικής (: πλατωνικής, εγελιανής, μαρξι[στι]κης, αντορνοικής)? στην παρούσα περίπτωση, πρόκειται για μία καινοφανή διαλεκτική, πρωτοφανή όσον αφορά την μεταπλατωνική, δυτική, σκέψη: την ανακλαστική διαλεκτική. Τούτο, σύμφωνα με την έρευνά μας, έχει ως τελικό αποτέλεσμα, το ακόλουθο γεγονός: Την ανάδυση στον ορίζοντα, είτε του βιώματος είτε/και του φιλοσοφικού λόγου είτε/και του ποιητικού λόγου, αυτού το οποίο ονομάσαμε «ανακλαστική διαλεκτική ανθρώπου και ζώου/Φύσης», με τους ιδιαίτερους, δύο, τροπισμούς της, κατά την εκκάλυψη της παρουσίας της: αυτόν της ανακλαστικής, αυτοπροληπτικής μεταμόρφωσης και εκείνον της ανακλαστικής, ετεροπροσληπτικής μεταμόρφωσης του ‘ανθρώπου’ σε ‘ζώο’/ ‘ζώα’ η σε μορφή/φαινόμενο της Φύσης.