Παλαμηδίου 10

Το αυτοβιογραφικό ντοκυμανταίρ ενός παιδιού που γεννήθηκε στη δικτατορία του Μεταξά και ένεκα των ιδεών και, κυρίως, της στάσης των γονέων του απέναντι στα κοσμοϊστορικά γεγονότα ζει μέχρι την ενηλικίωσή του παρακολουθώντας τις εξορίες, τις φυλακές, τα βασανιστήρια και τα γερμανικά στρατόπεδα όχι ως κάτι το σπάνιο και εξαιρετικό αλλά ως καθημερινότητα αναπόφευκτη - σχεδόν "φυσιολογική". Ένα περιβάλλον καλλιτεχνών-διανοουμένων (Γιώργης Λαμπρινός, Σωτήρης Πατατζής, Μίμης Φωτόπουλος, Βασίλης Ρώτας, Μέμος Μακρής, Φοίβος Ανωγειανάκης, Μέλπω Αξιώτη, Στάθης Δρομάζος, Ντίνος Τσαλόγλου και πολλοί άλλοι) τοποθετεί τον ήρωα του βιβλίου σε προνομιούχο θέση σχετικά με τους ενδοιασμούς και τα ερωτήματα, τη στάση ζωής, τις αξίες της τέχνης, το ήθος και τη συμπεριφορά ανθρώπων οι οποίοι, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, προσέφεραν τη ζωή τους για χάρη των ιδεών τους και μόνο. Κεντρική φιγούρα η μητέρα του, που βίωσε τα γεγονότα από τη θέση μιας εργαζόμενης γυναίκας και πλήρωσε για τις πεποιθήσεις της με "αναγκαστική εργασία" στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και με ανταμοιβή, μετά την Απελευθέρωση, την τετράχρονη εξορία σε ξερονήσια.

Όλα αυτά διαδραματίζονται σε ταπεινές γειτονιές μιας πόλης με ανθρώπινα μέτρα.