Το φως των δύο Κόσμων

Αριστοτέλη, αγαπημένε δάσκαλε της καρδιάς μου,

Έφτασα στη Βαβυλώνα μα δεν κατάφερα ποτέ να μιλήσω με τον Αλέξανδρο για το σχέδιο μας να με στείλει στην ανατολή, στην άκρη του κόσμου, εκεί που ξεκινάει ο μεγάλος ωκεανός. Τον είδα όμως λίγες στιγμές πριν πεθάνει και αυτό ήταν μεγάλη ευλογία για μένα. Σε εκείνον τον ανεπαίσθητο χαιρετισμό με ένα κούνημα του κεφαλιού του, εκείνες τις τελευταίες στιγμές πριν φύγει από τον κόσμο αυτό, είδα την αληθινή, την φωτεινή μορφή του. Και είναι αλήθεια. Η πραγματική μορφή του ανθρώπου είναι η μορφή της ψυχής του, όπως μας έλεγες. Η απόφαση μου είναι να κάνω το ταξίδι αυτό που είπαμε δάσκαλε, με κάθε κόστος. Πως άλλωστε γίνεται ο αληθινός φιλόσοφος να φοβάται το άγνωστο; Πως γίνεται να φοβάται τον θάνατο; Δάσκαλε, μάλλον εκείνη η αγκαλιά που δώσαμε πριν φύγω από την Αθήνα ήταν η τελευταία μας, μα δεν πειράζει. Κι αν δεν βρεθούμε πάλι στο Λύκειο, είμαι βέβαιος ότι θα βρεθούμε μιαν ηλιόλουστη μέρα σε εκείνη την άυλη αντανάκλαση της δράσης της ψυχής κάπου εκεί ψηλά στους ουρανούς.

Σε ασπάζομαι με αγάπη και εκτίμηση,

Ο μαθητής σου,

Κλέαρχος ο Σολεύς