Κάτω απ τον ανοιχτό ουρανό

Ο «Φάουστ» δεν είναι μόνο το γνωστότερο έργο του Γκαίτε αλλά για πολλούς το σημαντικότερο κείμενο της γερμανόφωνης γραμματείας. Ολοκληρώθηκε την ίδια σχεδόν εποχή με το τέταρτο και τελευταίο μυθιστόρημά του, «Τα χρόνια περιπλάνησης του Βίλχελμ Μάιστερ». Τα δύο έργα αλληλοσυμπληρώνονται και αποτελούν τρόπον τινά την πνευματική διαθήκη του Γκαίτε. Στη χώρα μας συνεχίζουν να αποτελούν άγνωστη γη. Η στοχαστική προσπέλαση του «Φάουστ», που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της παρούσας εργασίας, απαντά στα ερωτήματα εκείνα που η φιλολογική, επιστημονική προσέγγιση αφήνει ως επί το πλείστον αναπάντητα? δεν αναλύει ούτε σχολιάζει φιλολογικά τον «Φάουστ» αλλά φωτίζει και αναδεικνύει την ιδιαιτερότητά του και, κυρίως, την επικαιρότητά του, ανατρέχοντας στις βαθύτερες προϋποθέσεις που γέννησαν ένα τέτοιο εμβληματικό κείμενο.

Η παρούσα μελέτη θα εγκαινιάσει την νέα εκδοτική σειρά «Διαδρομές»:

Πώς στεκόμαστε απέναντι στη λογοτεχνία, εδικά στη μεγάλη λογοτεχνία; Κατορθώνουμε να διαπεράσουμε εκείνο το αστραφτερό σκοτάδι που συχνά την περιβάλλει; Τα έργα της λογοτεχνίας δεν είναι «αντικείμενα» που μπορούμε να μετρήσουμε με τις υποκειμενικές μας δυνάμεις για να βγάλουμε γενικά συμπεράσματα· είναι καταγραφές ψυχικών διαδρομών, περιγραφές των τόπων που επισκέφθηκαν οι δημιουργοί τους. Μας καλούν να ταξιδέψουμε κι εμείς — και ενδεχομένως να καταγράψουμε τις δικές μας ταξιδιωτικές εμπειρίες. Που δεν θα είναι λοιπόν γενικές αλλά πολύ συγκεκριμένες. Ο λόγος, όμως, ξεπερνάει τη γενικότητα και καταλήγει στο συγκεκριμένο όταν αποκτά σάρκα — και σάρκα του λόγου είναι η γραφή. Η σειρά αυτή θέλει να φιλοξενήσει τον ένσαρκο λόγο που θα ενεργοποιήσει λανθάνουσες ψυχικές διαδρομές του παρελθόντος και του παρόντος μας, προετοιμάζοντας τις μελλοντικές.