Φερμίνα Μάρκες

Στο πάρκο ενός κολεγίου στο Παρίσι γύρω στο 1920, τα αγόρια σχηματίζουν γύρω από τη Φερμίνα Μάρκες, την αιθέρια αυτή ύπαρξη, ένα είδος "ερωτικής αυλής". Η Φερμίνα Μάρκες, κόρη τραπεζίτη, έχοντας έρθει από τη μακρινή Κολομβία, πηγαίνει καθημερινά στο κολέγιο του Σαίντ Ωγκυστέν μαζί με τη μικρή της αδελφή Πιλάρ και τη θεία της, την κρεολή Μαμά Ντολορέ, όπου επισκέπτεται τον μικρότερο αδελφό της, που είχε μόλις μπει εσωτερικός. Στολισμένη με όλες τις εξωτερικές χάρες και με μια ομορφιά την οποία αναδεικνύει ακόμη περισσότερο μια έμφυτη κομψότητα, "η εκθαμβωτική αυτή ύπαρξη είχε πλήρη συνείδηση πως όπου πατούσε το πόδι της, ο κόσμος γινόταν πιο ωραίος". Έως τη συνάντησή της με τον γοητευτικό Σάντος Ιτούρια, η Φερμίνα είχε συγκαλύψει κάτω από μια επιφανειακή επιπολαιότητα τη θερμή θρησκευτική της πίστη. Αντιπαθώντας βαθιά την έπαρση, επιλέγοντας για τον εαυτό της την ταπεινότητα, κρύβει τις μυστικιστικές της ανησυχίες κάτω από το πέπλο μιας κοσμικής ζωής. Τη μέρα, ωστόσο, που συνειδητοποιεί ότι είναι ερωτευμένη με τον Σάντος, βλέπει να γκρεμίζονται η ηθική και οι αυστηρές της αρχές, και η ψυχή της δίνεται σ' αυτόν τον ιερόσυλο έρωτα προσφέροντας όλο το θησαυρό των συναισθημάτων τα οποία μέχρι τότε αφιέρωνε αποκλειστικά στο βωμό της θρησκείας.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Τύπου της εποχής, η "Φερμίνα Μάρκες" δεν πήρε το βραβείο Γκονκούρ το 1911 επειδή ο συγγραφέας της ήταν υπερβολικά πλούσιος. Ο Οκτάβιο Πάς και ο Ενρίκε Βίλα-Μάτας έχουν υμνήσει την ομορφιά, χιμαιρική και φευγαλέα, της ποίησης και των μυθιστορημάτων του Λαρμπώ, συγγραφέα επίσης βιβλίων ιδιόμορφων και απαράμιλλων όπως οι "Enfantines" (1918), "Εραστές, ευτυχισμένοι εραστές..." (1923 - Εκδόσεις Άγρα, 2004), ή το "Jaune bleu blanc" (1927).

H ομορφιά του Valery Larbaud, με το αδρό πρόσωπο του εμπόρου που θα έπρεπε να είχε γίνει και που δεν έγινε ευτυχώς ποτέ, απορρέει περισσότερο από την αυθόρμητη απόφασή του, πρωτοφανή στη γαλλική λογοτεχνία, την οποία έπληττε τότε ο εθνικισμός, να κατοικήσει τα ξένα γράμματα. Ωστόσο το πάθος του αυτό δεν είχε καμία σχέση με οποιαδήποτε αναζήτηση εξωτισμού· για τον Λαρμπώ η παγκόσμια λογοτεχνία έπρεπε να είναι μια συνένωση γλωσσικών πεδίων με πλούσιες και δίκαιες ανταλλαγές.