Μητροφάγος

Αν προσπεράσεις τον ανατριχιαστικά κακόγουστο τίτλο του βιβλίου στα ελληνικά, διαπιστώνεις ότι πρόκειται για ένα κείμενο τερατικό, αλλόκοτο, αινιγματικό, κινούμενο κατ’ ουσίαν μεταξύ εξπρεσιονισμού και υπερρεαλισμού ( όλα διογκωμένα ως την παραμόρφωση χωρίς να χάνεται η φόρμα, όλα στη λογική ενός εφιαλτικού ονείρου), όμως γραμμένο με τα υλικά του ρεαλισμού ώστε να λες ότι αυτά τα τερατώδη που περιγράφει (πχ αποκεφαλισμοί ρουτίνας, μωρά με δυο κεφάλια, ακρωτηριασμοί, κλπ) είναι κοινά, καθημερινά, συνηθισμένα. Μικρές προτάσεις, χωρίς στολίδια, καθαρές δυνατές, περίτεχνες. Η ένταση στα ύψη από τις πρώτες σελίδες, ένα αίσθημα φρίκης ελλοχεύει σε κάθε παράγραφο. Πρόσωπα λες και έχουν ξεφύγει από πίνακες του Όττο Ντιξ. Γραφή με ιδιαίτερο στιλ που τη θυμάσαι μετά το κλείσιμο του βιβλίου. Ένας συγγραφέας που σε κεντρίζει να τον παρακολουθήσεις. Ένα κείμενο πέραν του «αρέσει ή δεν αρέσει», ένα κείμενο που ταράζει, ένα κείμενο που αιχμαλωτίζει. Και το θέμα του βιβλίου; Ας πούμε επιγραμματικά: η εγκληματική διάσταση της ιατρικής έρευνας και η απάνθρωπη διάσταση της σύγχρονης τέχνης στη λυσσαλέα αναζήτηση της πρωτοτυπίας.
Η μετάφραση υπέροχη, αν εξαιρέσεις τον τίτλο. Μα καλά, η μεταφράστρια δεν μπορούσε να αποδώσει τον πρωτότυπο τίτλο περιφραστικά ή να επιλέξει κάποιον άλλον που να ταιριάζει στο κείμενο; Αυτό είναι θεμιτό και πολύ συνηθισμένο. Της άρεσε αυτό το αποκρουστικό Μητρ……;; (δεν μπορώ ούτε να το γράψω). Αν αποτύχει εμπορικά το βιβλίο, πιστεύω ότι θα φταίει ο τίτλος.