Τα απόπαιδα

«Με ρωτάς, τώρα που με βλέπεις ν' ανακατεύομαι με επιχειρήσεις και εμπόρια, πώς έγινε και βρέθηκα στο βουνό. Σου είναι, μου λες, ακατανόητο εγώ, μια κυρία του σήμερα, να ήμουν αντάρτισσα ή -ας το πούμε- "συμμορίτισσα", κατά την αγαπημένη έκφραση της τότε εξουσίας.
"Μα πώς; Πώς βρεθήκατε εκεί; Πώς αντέξατε να κοιμάστε έξω στα χιόνια, τις βροχές και τις θύελλες;" μου λες.
"Ξέρεις κι εγώ απορώ, γιατί ζώντας το σήμερα και τείνοντας -όσο γίνεται- προς τα μπρος, μένει ολοένα και πιο πίσω το παρελθόν. Μόνον στον τόπο μου ζωντανεύει, τις νύχτες, αν τύχει να βαδίζω μόνη σε έρημο δρόμο. Τότε δεν νιώθω ξέγνοιαστα. Τα βήματά μου γίνονται από μόνα τους ανάλαφρα και βιαστικά και στο σκοτάδι οι σκιές του παρελθόντος μού τεντώνουν τις αισθήσεις...»


Μια αφήγηση: από την κήρυξη του Ελληνοιταλικού πολέμου, τις μνήμες της Κατοχής, την Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της νεολαίας, τη Συμφωνία της Βάρκιζας και την τρομοκρατία σε βάρος των Αντιστασιακών, τη φυλάκιση και την εξορία στην Ικαρία, την περίοδο του Δημοκρατικού Στρατού, και κυρίως την καθημερινή ζωή των κοριτσιών, των μαχητριών του Δημοκρατικού στρατού Ελλάδας, τις μάχες του Γράμμου (1948), του Βίτσι (1949) και ξανά του Γράμμου (1949), την παρανομία στην Αθήνα μέσω της ομάδας Μπελογιάννη, και τη φυγή στη Ρουμανία το 1954. Το βιβλίο αυτό απαντάει σε κάποια ερωτήματα των σημερινών νέων για εκείνη την ταραγμένη περίοδο. Είναι οι μνήμες, με τα μάτια του τότε, στα μεγάλα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την εποχή 1940-1954.