Σαρκάσματα

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

Περισπούδαστοι στίχοι! Λόγια αυτοαναφορικά!
Καλοδουλεμένοι, εύπλαστοι στίχοι!
Ρωμαλέοι, στιβαροί και καταγγελτικοί!
Μ’ αυτοί… Δεν τραγουδάνε όμως πια!
Στίχοι λιτοί και περισσότερο απλοί.
Ίσως να είναι Νοηματικοί!
Λείπουν όμως τα μοιραία μυστικά…
Κι αυτοί… δεν τραγουδάνε τώρα πια!
Και τάχα μας κατευθύνετε.
Και τάχα μας συγκινείτε.
Για κάτι τάχα «σύμβολα» θα πείτε και «concept»
και «αφηγήματα»
για το δράμα του ανθρώπου και τα πάθη του
και για τον πόνο των άλλων και για τη μοναξιά!
Μα όλα αυτά… δεν τραγουδάνε όμως πια!
Λες κι έλειψαν τ’ απλά,
αυτά που ανακαλύπτουμε στα ζόρια μας…
Λες κι έλειψε ο ενθουσιασμός για όσα κάμανε
ένας με το τραγούδι κι άλλοι μ’ όσα προλάβανε
για τα κοινά, ξοδεμένοι στη δική μας τη σκηνή.
Και το εξόδιο χειροκρότημα πριν τη σιωπή…
Όσο υπάρχει κι αυτή…
Αν δεν την ταριχεύσουνε στο μεταξύ
για μεταπώληση
οι κάποιοι ενδιάμεσοι συντηρητές με εκδηλώσεις μνήμης.
Ως κάποια ανταμοιβή.
Έτσι κι αλλιώς την τέχνη οδηγούνε τώρα οι ενδιάμεσοι…
Τροχονόμοι, μεσολαβητές, με προβλέψεις για τις αγορές…
Πώς έγινε στην τέχνη να θεριέψουν τόσο οι ενδιάμεσοι, μου λες;
Πώς την αφήσαμε την τέχνη έτσι να κυβερνηθεί;
Σάμπως ο πόνος τώρα να ’ναι τεχνητός
κι οι ενοχές σαν μετοχές να δίνουνε και τόκο.
Και τόσες μα τόσες πια παλικαριές!
Κι ούτ’ ένα παλικάρι!

Βρε ποιήματα, γιατί δεν διαμαρτύρεστε;