Η αιχμή του δόρατος

Ο δρόμος της κριτικής δεν είναι στρωμένος με άνθη. Έχει δύσκολα περάσματα, εμπόδια, κακοτοπιές, που καθιστούν την ενασχόληση με την κριτική κάθε άλλο παρά εύκολη. Ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η δική μας στην οποία η κριτική αντιμετωπίζεται με αυξημένη δυσπιστία, ο κριτικός που θα θελήσει να κάνει σωστά τη δουλειά του (δηλαδή να κρίνει και να αξιολογεί τα λογοτεχνικά έργα κατά συνείδηση), θα κληθεί να καταβάλει ένα τίμημα. Διότι ακόμη και στην περίπτωση που η κριτική του είναι θετική, εάν διατυπώσει κάποιες (ελάχιστες) επιφυλάξεις για ορισμένα ασθενή, κατά τη γνώμη του, σημεία του βιβλίου, θα συναντήσει την έντονη δυσφορία, αν όχι την εχθρότητα του κρινόμενου συγγραφέα.
Πως αντιδρά κανείς απέναντι σε τέτοιου είδους καταστάσεις; Η απάντηση είναι: Με χαμόγελο συγκατάβασης για τα ανθρώπινα. Με την πίστη ότι σε εποχές μεγάλης σύγχυσης όπως η σημερινή, η κριτική πράξη είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ. Και με την ακλόνητη πεποίθηση, ότι η κριτική είναι τέχνη. Και μάλιστα (κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις) τέχνη υψηλού επιπέδου.