Ένθεοι - Inspires

Η Αικατερίνη Λεύκα δεν είναι μόνο Ελληνίδα, είναι επίσης ελληνίστρια. Πέρα λοιπόν από το Βυζάντιο και τις εικόνες, γνωρίζει την Αρχαιότητα σε βάθος και μας οδηγεί να την ξαναζήσουμε, εκμηδενίζοντας κάθε απόσταση, με τον πιο οικείο και αληθινό τρόπο. Αυτό είναι το θέμα της παρούσας ανθοδέσμης διηγημάτων, που το καθένα τους φέρνει επί σκηνής ένα πρόσωπο, ήρωα ή ηρωίδα, περισσότερο ή λιγότερο ιστορικά γνωστό, αλλά πάντα συλλαμβανόμενο σε μια στιγμή (τέσσερις φορές στα πρόθυρα του θανάτου…) που η Ιστορία δεν συγκράτησε.
Η συγγραφέας γλιστρά έτσι μέσα από την μια ή την άλλη βιογραφική σχισμή, που την φαντάζεται ιστορικά, την επεκτείνει και την εξιδανικεύει, με μια αφήγηση που κάθε φορά κερδίζει την προσήλωση. Τέσσερις φορές ο θάνατος: ο Φειδίας, ο Σόλων, ο Ζήνων και η Υπατία· δυο φορές η ηθική ακεραιότητα και η τρυφερότητα:
η Θεανώ και η Μυρτώ και μια φορά ο έρωτας: ο Μίλων και η «Μυγούλα» εν είδει επιλόγου. Όλοι είναι «ένθεοι», εμπνευσμένοι από το θείον (ή από τον Θεό;) σε μια περίσταση που απαθανάτισε η καλλιτέχνης. Πράγματι, πρόκειται για πορτραίτα που αποκαταστάθηκαν συνθέτοντας ένα σύνολο πλούσιο σε οπτικά χαρακτηριστικά –
αξέχαστα. Δεν αποκαλύπτω ποια ακριβώς: δεν θα έχετε καμία δυσκολία να τα διακρίνετε. Όσον αφορά την μέθοδο, η συγγραφέας ξεκινά από μια αρχαία μαρτυρία, μερικές φορές εμπιστευτική ή περιθωριακή, για να εκτιναχθεί ως από ένα εφαλτήριο και να βουτήξει στα γαλανά νερά του ονείρου… ένα όνειρο πιο αληθινό από την
πραγματικότητα, χάρη σε μια εύστοχη μίμηση. Όπως η νεαρή ιέρεια Θεανώ (αναφερόμενη σε μια μόνο σειρά στον Βίο του Αλκιβιάδη του Πλουτάρχου) η οποία αντιτίθεται στην διαταγή να καταραστεί εκείνον που υπήρξε «το τρομερό παιδί της δημοκρατίας»: είναι τόσο ζωντανή και τόσο συγκινητική –στον λόγο μου!–, που θα μπορούσε κανείς να την ερωτευτεί. Βλέπετε, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του, δεν υπάρχει μίμηση χωρίς απελευθερωτική κάθαρση. Εισέλθετε λοιπόν στο έργο της φαντασίας επτά φορές και κάθε φορά θα ξαναβγείτε αναζωογονημένοι.