Το άρωμα της νοσταλγίας

Τα λόγια στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, με δελέασαν να το διαβάσω αναμένοντας και προσδοκώντας να φανεί αντάξιο των όσων είχαν γραφτεί στην περίληψή του. Δυστυχώς, το βιβλίο δεν με συνεπήρε και δεν «έζησα» μέσω αυτού μια δυνατή ιστορία: Συγκεκριμένα, η υπόθεσή του, τουλάχιστον στα πρώτα 2/3 του βιβλίου ήταν από ανιαρή ως βαρετή… Οι χαρακτήρες του δεν αναδύονταν μπροστά μου και δεν μπορούσα να τους «νιώσω», να τους «κάνω κτήμα μου». Μου θύμιζαν κομμάτια ξένα και αταίριαστα σε ένα μισοτελειωμένο πάζλ. Ακόμα και οι πρωταγωνιστές, ο Ντάλντρι και η Άλις έμοιαζαν να είναι ψυχροί και μακρινοί από τον αναγνώστη αλλά και από την ίδια τους την ιστορία…. Πολύ φτιαχτό , κατά τη δική μου γνώμη πάντοτε, και το γεγονός ότι οι δυο τους ακόμη και μετά που είχαν ερωτευτεί και κοιμηθεί μαζί εξακολουθούσαν να απευθύνονται ο ένας στον άλλο μιλώντας στον πληθυντικό! Πόσο φυσικό μπορεί να είναι αυτό ακόμα και στη δεκαετία του ’50; Και πώς είναι δυνατόν η Άλις ενώ σκεφτόταν να πάει να βρει το φίλο της τον Άντον ξαφνικά , βασιζόμενη και μόνο στα λόγια μιας μάντισσας , έτρεξε στον Ντάλντρι; Δεν είναι πως δεν έχει δικαίωμα κάποιος να αλλάξει γνώμη και συναισθήματα – είναι το γράψιμο του συγγραφέα που δεν με έπεισε για αυτή τη ξαφνική αλλαγή. Παρότι το βιβλίο έχει κάποια καλά στοιχεία , τουλάχιστον προς το τέλος του, εντούτοις εμένα δε με «γέμισε». Θεωρώ πως ο συγγραφέας προσπάθησε να στείλει κάποια ωραία μηνύματα όπως το να συγχωρούμε τους εχθρούς μας και να θυμόμαστε ότι πάντα θα υπάρχουν και καλοί άνθρωποι ανάμεσά τους , αλλά το έκανε τόσα χλιαρά και τονίζοντας τόσο ΜΑ ΤΟΣΟ πολύ τις αρετές των Τούρκων και τις ομορφιές της χώρας τους , που σε πολλές περιπτώσεις μου έδινε την εντύπωση ότι διάβαζα ένα προπαγανδιστικό κείμενο υπέρ της Τουρκίας αντί για μυθιστόρημα!... Γενικά, δεν με ικανοποίησε το βιβλίο- περίμενα κάτι ΠΟΛΥ καλύτερο!!!!