Ο αρκαδικός μου κύκλος

Εδώ ο Λιακόπουλος είναι στα καλύτερά του. Με τρόπο που θυμίζει κάπως τον Καζαντζάκη, όταν γράφει για την Κρήτη (πλην του ύφους και του ιδιωματικού λεξιλογίου), γίνεται ένα είδος "Καζαντζάκη του Μωριά" λιγότερο τιτανικός, αλλά περισσότερο φιλοσοφημένος. Δικαιώνει αβίαστα τη μοναδικότητα του πνευματικού τοπίου, του επί της γης παραδείσου του ποιμενικού βίου, το παγκόσμιο σύμβολο της βουκολικής αμεριμνησίας και του έρωτα, τον (ου)τόπο του Απόλλωνα και του Πάνα - το μυθικό τοπίο της απόλυτης ελευθερίας, που ενέπνευσε γενναιόδωρα την ποίηση, τη μουσική και τη ζωγραφική (μέχρι τη χρυσή εποχή της "Ολλανδικής Αρκαδίας").

Όπως ο ξενιτεμένος στη Ρώμη μεγαλοπολίτης ιστορικός Πολύβιος, που μαρτυρώντας ότι οι κάτοικοι της Αρκαδίας από πολύ μικρή ηλικία καλλιεργούσαν με πάθος το τραγούδι και οργάνωσαν τακτικούς μουσικούς αγώνες, έκανε αργότερα τον Βεργίλιο, γύρω στα 40 π.Χ., να "ανακαλύψει" τη βουκολική Αρκαδία και να την οδηγήσει στην κορυφή των πνευματικών τοπίων της λογοτεχνίας, έτσι και ο Ε.Λ. με το βιβλίο του αυτό μπορεί να εμπνεύσει έργα υψηλής τέχνης από τωρινούς καλλιτέχνες, υπό τον μόνο όρο ότι το βιβλίο θα διαβαστεί και θα διαδοθεί.