Διεθνές δίκαιο και χρήση των θαλάσσιων βυθών για στρατιωτικούς σκοπούς

Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται οι αρμοδιότητες των κρατών σχετικά με την αποθήκευση συμβατικών όπλων και την εγκατάσταση ηχητικών ανθυποβρυχιακών συσκευών ανίχνευσης επί του πυθμένος της υφαλοκρηπίδας. Η μελέτη έχει ως στόχο την προσέγγιση των νομικών ζητημάτων του ελέγχου της στρατιωτικής χρήσης των θαλάσσιων βυθών με ειδικότερη αναφορά στους βυθούς της Μεσογείου. Βάση του εγχειρήματος αποτελεί το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, όπως διατυπώνεται στις Συμβάσεις του 1958 και του 1982 και στο έθιμο -σχετικά με την αιγιαλίτιδα ζώνη, την υφαλοκρηπίδα, την αποκλειστική οικονομική ζώνη και το διεθνή βυθό-, καθώς και στη Συνθήκη των Βυθών του 1971? η τελευταία απαγορεύει την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στο βυθό πέρα από το όριο των 12 ν.μ. από τις ακτές.
Στο πρώτο μέρος της μελέτης εκτίθεται η πραγματική διάσταση του πραγματευόμενου θέματος, ήτοι το διεθνές πολιτικό υπόβαθρο, η γεωγραφία της περιοχής, οι επιχειρησιακές χρήσεις που οι βυθοί μπορούν να ικανοποιήσουν, όπως προκύπτουν από τις απαιτήσεις των κρατών χρηστών, καθώς και η στρατηγική χρήση των βυθών.
Στο δεύτερο εκτενέστερο μέρος αναλύεται το νομικό καθεστώς των θαλάσσιων ζωνών, όσον αφορά τις αρμοδιότητες των κρατών σε σχέση με τις υπό εξέταση χρήσεις. Στο μέρος αυτό παρέχεται η οριστική απάντηση περί της αποκλειστικής ή μη αρμοδιότητας του παράκτιου κράτους επί των εν λόγω χρήσεων μέσα από διεξοδική επιχειρηματολογία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανάλυση των χρήσεων υπό το καθεστώς της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τα κράτη που έχουν κηρύξει τη ζώνη αυτή μπορούν να απαιτήσουν την αποκλειστική αρμοδιότητα ως προς τις στρατιωτικές χρήσεις επί του πυθμένος της υφαλοκρηπίδας. Ανάλογο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανάλυση της Συνθήκης των Βυθών του 1971 για τα κράτη εκείνα που έχουν αιγιαλίτιδα ζώνη μικρότερη των 12 ν.μ. Στην ενδιάμεση ζώνη έως τα 12ν.μ. το παράκτιο κράτος αποκτά αποκλειστική αρμοδιότητα για τους σκοπούς της Συνθήκης.