Η ανατομία της αδικίας και η γέννηση της δημιουργίας

Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την αδικία, όχι τόσο την κοινωνική, όσο την προσωπική, που νιώθουν αρκετοί άνθρωποι (αν όχι όλοι!), κάποιες στιγμές στην ζωή τους. Υπάρχει τελικά αδικία; Και αν υπάρχει, είναι αυτή που νομίζουμε; Και ποιοι είναι τελικά οι τρόποι για να την ξεπερνούμε; Είναι σχεδόν βέβαιο ότι όσοι αδικούνται αδικούν με την σειρά τους, άλλους, προκειμένου να ξεπεράσουν την εις βάρος τους αδικία. Αυτό τουλάχιστον πράττουν οι περισσότεροι. Με αυτήν την έννοια, κανείς, τελικά, δεν αδικείται και όλοι οι άνθρωποι καταφέρνουν να ισορροπούν συναισθηματικά. Μάλιστα, κατά έναν παράδοξο τρόπο, συμβαίνει, τελικά, να αδικούνται εκείνοι που δεν αδικήθηκαν, απλά γιατί είναι οι μόνοι που δεν αδίκησαν! Είναι εκείνοι, οι λίγοι, που στην ζωή τους, προσπαθούσαν πάντα πολύ, αναγκαστικά, από μικρή ηλικία, μέσα από τους δρόμους του "καλού", χωρίς μάλιστα να "ξεχωρίζουν" τους εαυτούς τους από τους άλλους ή να επιδιώκουν το προσωπικό κέρδος. Απέφυγαν την αδικία, γιατί αναγκάστηκαν να προσπαθήσουν πολύ, αλλά για αυτόν τον λόγο τελικά αδικήθηκαν! Ή τουλάχιστον, συμβαίνει να έχουν το επιπλέον καθήκον, σε σχέση με τους άλλους, να περιγράψουν αυτήν την κατάσταση, μέσα σε ένα "δημιουργικό" έργο, για να σταματήσουν την ταραχή, την απαισιοδοξία και τη βία, που η αδικία φέρνει, όχι γιατί πράγματι βλάπτονται κάποιοι (εφόσον τελικά, τουλάχιστον στα συναισθήματα, δεν υπάρχει αδικία), αλλά γιατί κινδυνεύουμε όλοι από εξαφάνιση, με τη συλλογική τρέλα της αδικίας.

Η αποκατάσταση αυτής της ιδιότυπης "αδικίας", ίσως της μοναδικής πραγματικής αδικίας, εις βάρος εκείνων που προσπάθησαν πολύ, είναι η δημιουργία (...). Η ανάλυση αυτής της απλής συνεπαγωγής είναι και ο σκοπός αυτού του βιβλίου, με προφανές κίνητρο του συγγραφέα, τη δική του αποκατάσταση!