Σκληρές ιστορίες

...Έφυγε απ' αυτό τον κόσμο χωρίς ποτέ να δοκιμάσει τα λεγόμενα αγαθά της ζωής. Η φτώχεια κολλούσε στα κόκαλά του όπως η ίδια του η σάρκα... Είναι βέβαιο, πως απ' τα είκοσί του χρόνια, ούτε μια μέρα δεν είχε τραπέζι και τζάκι.
Τριάντα χρόνια περιπλανιότανε στα νυχτερινά καφενεία, φεύγοντας σαν σκιά με τις πρώτες ανταύγειες του πρωινού. Η αθλιότητά του, η φριχτή αθλιότητα των πόλεων, τόσο πολύ τον σημάδεψε, τόσο πολύ τον αλλοτρίωσε, που τον έκανε να μοιάζει με κείνους τους αλήτες, τους ντυμένους στα μαύρα, που κοιμούνται στα παγκάκια των δημόσιων πάρκων. Είχε το πελιδνό πιτσιλισμένο με κοκκινίλες, χρώμα, το σκοτεινό βλέμμα, την ταπεινή πλάτη των φτωχών. [...]