Ένα ποτάμι θάλασσα

Σαν ένα παραμύθι
Αυτές οι δεκαπέντε αληθινές ιστορίες είναι κάποια μικρά κομμάτια της ζωής μου. Δεν είναι, όμως, μόνο της δικής μου ζωής. Είναι αληθινά γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής, μιας ολόκληρης γενιάς. Oι περισσότεροι φίλοι μου έφυγαν για πάντα. Κι έμεινα μόνος. Για να διηγηθώ και για λογαριασμό τους, ίσως, όσα ζήσαμε, χαρήκαμε, πάθαμε και μάθαμε. Είναι μια διαδρομή γεμάτη πρόσωπα και γεγονότα. Μερικά που υπήρξαν στην πραγματικότητα και κάποια άλλα που θα ήθελα να έχουν υπάρξει.
Δεν είναι αυτοβιογραφικά κομμάτια. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι αυτοβιογραφίες, τα αφιερώματα και οι τιμητικές. Ίσως γιατί, τις περισσότερες φορές, δείχνουν ματαιοδοξία και όχι εξομολόγηση. Η μόνη τους αξία είναι το στίγμα μιας εποχής. Μικρή συμβολή στην ιστορία των ανθρώπων και του τόπου μας. Κάτι που μπορεί και πρέπει να κάνει ο καθένας μας. Γιατί και ο πιο απλός άνθρωπος έχει ζήσει μια ζωή που έχει ενδιαφέρον...
Ελπίζοντας ότι η ζωή θα μας ζυγίσει όλους αντικειμενικά και οι επόμενες γενιές θα βάλουν τον καθένα μας στη σωστή του θέση.
Σ. Λ.


"Όταν ήμαστε μικρά παιδιά, παρέες-παρέες, πηγαίναμε στο ποτάμι μας, τον Πάμισο, ακούγαμε τα βατράχια του βάλτου και το βλέμμα μας χανόταν στον απέραντο Μεσσηνιακό Κάμπο.
Σημαδιακή μέρα, για μένα προσωπικά, ήταν εκείνη που άκουσα για πρώτη φορά τον πατέρα μου να μου λέει: «Αύριο, πρωί-πρωί, πρέπει να πάμε να δουλέψουμε στη Μακαρία». Κι όταν, ρωτώντας τον, μου απάντησε ότι έτσι λένε όλο τον Μεσσηνιακό Κάμπο πάνω από τον δρόμο για την Καλαμάτα, έμεινα κατάπληκτος.
Αργότερα, έμαθα για την ιστορία της Μεσσηνίας και για τη Μακαρία Γη, από τον Όμηρο μέχρι σήμερα.
Κι από τότε, όταν θέλω να μιλήσω στα παιδιά μου και τους φίλους μου, και να καμαρώσω για την πατρίδα μου, ταξιδεύω μαζί τους, τρεις χιλιάδες χρόνια μεσσηνιακής ζωής. Ένα μαγικό ταξίδι άγριων γεγονότων, αλλά και σοφίας και πολιτισμού, που δεν τα έσβησαν οι ατέλειωτοι πόλεμοι, οι αμέτρητοι εισβολείς και οι άγριοι ξεριζωμοί των κατοίκων της".