Αυτός που ήρθε απ έξω

«Τα αμαξώματα, τα φτερά, οι αορτές, τα καπώ είναι λεία, γυαλιστερά, πολύχρωμα. Εμείς οι εργάτες είμαστε γκρίζοι, βρώμικοι τσαλακωμένοι. Όλο το χρώμα το ’χει ρουφήξει το αντικείμενο: δε μένει τίποτα για μας. Αστράφτει από παντού το αυτοκίνητο που κατασκευάζεται. Προχωράει απαλά, στα διάφορα στάδια του ντυσίματος του, εμπλουτίζεται με εξαρτήματα και χρώμια, το εσωτερικό του στολίζεται με μαλακά υφάσματα, κάθε φροντίδα συγκεντρώνεται σ’ αυτό. Μας κοροϊδεύει. Μας περιφρονεί. Γι’ αυτό, μονάχα γι’ αυτό ανάβουν τα φωτά της μεγάλης αλυσίδας. Εμάς μας σκεπάζει μια αόρατη νύχτα.


Πώς να μη σου έρθει η επιθυμία να τα σπάσεις; Ποιος από μας δεν ονειρεύεται, κάποιες στιγμές, να εκδικηθεί αυτά τα βρωμερά υπεροπτικά αυτοκίνητα, τόσο ήρεμα, τόσο λεία - τόσο λεία.


Πότε - πότε μερικοί δεν αντέχουν πια και περνούν στην πράξη. Ο Κριστιάν μου διηγείται την Ιστορία ενός τύπου που το ’κανε εδώ, στο 85, λίγο πριν έρθω - όλος ο κόσμος το θυμάται.


Ήταν ένας μαύρος ψηλός, γεροδεμένος που μιλούσε δύσκολα τα γαλλικά, αλλά όλο και κάτι ήξερε. Βίδωνε ένα κομμάτι του ταμπλώ μ’ ένα κατσαβίδι. Πέντε βίδες σε κάθε αυτοκίνητο. Εκείνη την Παρασκευή, το απόγευμα, θα ’πρεπε να είχε φτάσει στην πεντακοσιοστή βίδα της ημέρας. Άξαφνα αρχίζει να ουρλιάζει και ξεχύνεται πάνω στα φτερά των αυτοκινήτων, κραδαίνοντας το κατσαβίδι του σα στιλέτο. Ξέσκισε καμιά δεκαριά αμαξώματα προτού μια ομάδα από άσπρες και μπλε μπλούζες, που έτρεξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, προλάβουν να τον ακινητοποιήσουν και να τον σύρουν λαχανιασμένοι και χειρονομώντας μέχρι το ιατρείο».




Στο μυθιστόρημα αυτό καταχωρείται με πολιτική ειλικρίνεια και λογοτεχνική αμεσότητα, ένα μέρος από τις αυθεντικές εμπειρίες που έζησε μετά την καθίζηση του Γαλλικού Μάη, το ριζοσπαστικότερο κομμάτι των νεαρών Γάλλων διανοούμενων και σπουδαστών.


Ο Ρομπέρ Λινάρ συγγραφέας αυτού του έργου αποτελεί μία από τις πιο γνήσιες περιπτώσεις προοδευτικού διανοούμενου που εννόησε να υποστεί το κόστος της πολιτικής του επιλογής.