Ελληνικός αντιμακεδονικός αγώνας

Αποκαλεί "ελληνικό αντιμακεδονικό αγώνα" την περίοδο εκείνη που η ελληνική εθνική ιστοριογραφία ονομάζει "μακεδονικό αγώνα", ένα σημαντικό κεφάλαιο της νεότερης βαλκανικής ιστορίας, το οποίο η ελληνική ιστοριογραφία, όπως γράφει στις πρώτες αράδες της εισαγωγής του ο συγγραφέας, το έχει παρουσιάσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να καθιστά αγνώριστη την ιστορική αλήθεια, κατασκευάζοντας ένα εξολοκλήρου μυθικό αφήγημα, δομημένο σε διάφορα ψεύδη, διαγράφοντας σχεδόν τα ιστορικά γεγονότα (sic). Θεωρεί ότι ο "μακεδονικός αγώνας" της ελληνικής εθνικής ιστοριογραφίας για τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας και της ανεξαρτησίας των Ελλήνων της Μακεδονίας "στην πραγματικότητα, μόνο αισθήματα ντροπής και θλίψης μπορεί να γεμίσει την πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών", ως "συστηματική προσπάθεια που κατέβαλε το ελληνικό κράτος στις αρχές του αιώνα, για να χτυπήσει το εθνικό - δημοκρατικό αυτονομιστικό κίνημα των Μακεδόνων. Στον αγώνα αυτό το ελληνικό κράτος και το εθνικιστικό παρακράτος συμμάχησαν με το οθωμανικό κατεστημένο της εποχής. Λεφτά και όπλα διατέθηκαν άφθονα, για τη συγκρότηση και αποστολή συμμοριών σε μη κατοικούμενα από Έλληνες μακεδονικά εδάφη, για να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό και να ανακόψουν τη διαδικασία της μακεδονικής εθνογένεσης".

Στηριζόμενος στα δημοσιευμένα απομνημονεύματα και ημερολόγια των ελλήνων μακεδονομάχων, καθώς και σε πλήθος ανέκδοτων ελληνικών ιστορικών ντοκουμέντων, παρουσιάζει για πρώτη φορά την "αντιμακεδονική" φύση του ελληνικού μακεδονικού αγώνα. Προσπαθεί να ανασκευάσει τα γεγονότα όπως καταγράφονται στην ελληνική εθνική ιστορία συνδυάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τις πηγές και τις μαρτυρίες υπό το πρίσμα της δικής του οπτικής, όπως την εξηγεί από την αρχή. Ενδεικτικοί είναι οι τίτλοι των κεφαλαίων: Η επανάσταση του Ίλιντεν, οι δέκα κρητικοί μισθοφόροι του Καραβαγγέλη, η αποστολή των τεσσάρων αξιωματικών, η σύλληψη του Κώτα, η συμμορία του Παύλου Μελά, ο ματωμένος γάμος, η είσοδος της συμμορίας του Βάρδα, η σφαγή στη Ζαγκορίτσανη.