Το αόρατο εργοστάσιο της επανάστασης 1959-1962

Η ιστορία δεν είναι εντελώς άγνωστη. Προηγήθηκαν δημοσιεύματα και βιβλία που μιλούσαν για την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση των Αλγερινών (1954-1962) και για τη βοήθεια που τους έδωσαν οι ξένοι. Γνωστή είναι και η εμπλοκή της τέταρτης Διεθνούς, η οποία υπό τον Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) αποφάσισε να υποστηρίξει την επανάσταση εναντίον της γαλλικής αποικιοκρατίας «μέχρι την τελευταία συνέπεια». Αγνωστες παραμένουν κάποιες πλευρές: κυρίως αυτές που έχουν σχέση με την Επιμελητεία. Τούτο το βιβλίο, του Δημ. Λιβιεράτου -συγγραφέα πολλών βιβλίων και του «Αλγερινή επανάσταση» (1965)- ρίχνει φως όχι μόνο στον τρόπο που στήθηκαν μυστικά ολόκληρα εργοστάσια κατασκευής όπλων για την επανάσταση στο έδαφος του Μαρόκου, αλλά και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε αυτό το εγχείρημα. Συντονιστής από μέρους της 4ης Διεθνούς (τροτσκιστές) της Δυτικής Επιμελητείας ήταν ο Δ. Λιβιεράτος



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 05/10/2001




ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο συγγραφέας και ιστορικός Δημήτρης Λιβιεράτος έχει συνδεθεί με το τροτσκιστικό κίνημα στην Ελλάδα και μάλιστα σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές για τη χώρα. Στο παρόν βιβλίο αφηγείται με γλαφυρότητα ένα εκπληκτικό γεγονός που έλαβε χώρα στη Βόρεια Αφρική την εποχή που μαίνονταν οι πολεμικές επιχειρήσεις στα χρόνια μετά το ξέσπασμα της αλγερινής επανάστασης (1954-1962). Πρόκειται για την ιστορία της κατασκευής και της οργάνωσης ενός εργοστασίου παραγωγής πολεμικού υλικού στο Μαρόκο σε συνθήκες παρανομίας για λογαριασμό του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ALN). Η ηγεσία του Τροτσκιστικού Διεθνιστικού Κόμματος, μιας μικρής οργάνωσης 200 περίπου ατόμων, γύρω από τα οποία κινούνταν μερικές εκατοντάδες συμπαθούντων, στα πλαίσια της λεγόμενης διεθνιστικής αλληλεγγύης κάλεσε τον Λιβιεράτο να βγει από την Ελλάδα για να βοηθήσει τις προσπάθειες για την αυτοδύναμη οργάνωση των εργατών στο συγκεκριμένο εργοστάσιο. Γραμματέας της Τετάρτης Διεθνούς ήταν τότε μια σημαντική προσωπικότητα, ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), ο οποίος υποστήριζε - και με την παρουσία του - διάφορα επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο.

Το βιβλίο αρχίζει με την άφιξη του Λιβιεράτου στην Καζαμπλάνκα που αναλαμβάνει όχι μόνο να μεταφέρει το εργοστάσιο στο Μαρόκο για περισσότερη ασφάλεια αλλά και να βάλει τάξη ανάμεσα στα στελέχη-μέλη της οργάνωσης, τα οποία ανταγωνίζονταν για ποικίλους λόγους με αποτέλεσμα να απειλείται η επανάσταση (ο απελευθερωτικός αγώνας των Αλγερινών κράτησε περίπου επτάμισι χρόνια: ένα εκατομμύριο αλγερινοί νεκροί, χιλιάδες τραυματίες, εκατοντάδες χιλιάδες ξεσπιτωμένοι), τελειώνει δε με την ανεξαρτησία της Αλγερίας και τη διάλυση του εργοστασίου.

Εκτός από την περιπέτεια του συγγραφέα, το βιβλίο είναι χρήσιμο και για έναν επιπλέον λόγο: αποκαλύπτει τον διχασμένο εσωτερικό κόσμο και τις προθέσεις κάποιων από τους ανθρώπους που αποκαλούνται διεθνιστές επαναστάτες ή αγωνιστές. Από τη μια υπάρχει το όραμα της επανάστασης που κατευθύνει τις πράξεις τους και τους οδηγεί σε χώρες μακρινές για να βοηθήσουν τους λαούς που αγωνίζονται και από την άλλη είναι μικρόψυχοι, δειλοί, εγωιστές, συμφεροντολόγοι, τυχοδιώκτες, με έλλειψη συντροφικής αλληλεγγύης, χωρίς ίχνος ανθρωπισμού (σελ. 46, 59). Ο Δ. Λιβιεράτος θέλει να δείξει το θάρρος, την τόλμη, την αποφασιστικότητά τους, όμως το κείμενό του φανερώνει και τη σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα τους - ας μην ξεχνάμε πώς κατέληξε η αλγερινή επανάσταση, αλλά και άλλες επαναστάσεις.



Φ. ΦΙΛΙΠΠΟΥ

ΤΟ ΒΗΜΑ , 26-05-2002