Πατάτες πατάτες

Η βραβευμένη συγγραφέας και ζωγράφος Ανίτα Λόμπελ, γράφει και εικονογραφεί τη γεμάτη έντονες συγκινήσεις ιστορία δυο αδελφών που βρεθήκαν σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα, και της συνετής μητέρας τους, που με την εξυπνάδα της καταφέρνει να φέρει και πάλι την ειρήνη στον τόπο τους.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Ζούσε κάποτε μια μάνα με τους δυο γιους της. Καλά περνούσαν και οι τρεις τους στο όμορφο αγροτόσπιτό τους, με τα ζώα του στάβλου και το πατατοχώραφό τους. Ο τόπος τους όμως βρισκόταν καταμεσής σε δύο χώρες που αλληλοσπαράσσονταν. Η μία χώρα εκτεινόταν προς την Ανατολή και η άλλη προς τη Δύση. Μάχες πολύνεκρες, κουρνιαχτός και θρήνοι, αλλά τα αγόρια τίποτα δεν αντιλαμβάνονταν. Η μάνα τους για να τα προστατέψει αλλά και για να προφυλάξει και το βιος τους, που δεν ήταν άλλο από τις πατάτες, είχε σηκώσει ολοτρόγυρα από το κτήμα έναν ψηλό τοίχο. Ετσι τα παιδιά ζούσαν ήσυχα και καλά, αμέριμνα και απομακρυσμένα από τον έξω κόσμο έως ότου μεγάλωσαν. Οταν το ύψος τους έφθασε αυτό του τοίχου, κοίταξαν έξω και είδαν τους πολυάριθμους στρατούς και εντυπωσιάστηκαν. Λαμπερές στολές, καμάρι, γυαλιστερά σπαθιά, εμβατήρια, τέτοια. Ετσι η ψυχή τους έκανε πανιά...

Μάταια η μάνα τους προσπάθησε να τα εμποδίσει. «Εχω δει στολές σκισμένες και λεκιασμένες με αίμα και παράσημα πεταμένα στη λάσπη...». Αλλά οι νέοι άλλα ζητούσαν τώρα. Είχαν κουραστεί πια με τις πατάτες. Εφυγαν.

Εγιναν στρατιώτες και καμάρωναν. Καινούριες στολές, πανώρια άλογα, κόσμος που τους επευφημούσε, κοπέλες. Κατατάχθηκαν όμως σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο ένας ακολούθησε το στρατό της Ανατολής και ο άλλος τη στρατιά της Δύσης. Μα οι πόλεμοι δεν τέλειωναν ούτε και τα δεινά, κι ήρθε καιρός να απογοητευθούν οι δύο, ανώτεροι αξιωματικοί πια, να νοσταλγήσουν τις ειρηνικές μέρες, το κτήμα, τη μάνα τους ακόμη και τις πατάτες. Κι έφθασαν μέρες πείνας, εφόσον όλα τα χωράφια καίονταν. Και τότε, επικεφαλής των στρατιωτών τους πήραν το δρόμο της επιστροφής. Θλιμμένοι, καταπονημένοι, μετανιωμένοι. Και ανήσυχοι. Γιατί πλέον γνώριζαν τι σημαίνει πόλεμος...

Το παραμύθι δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζεται με τους στρατιώτες και των δύο χωρών να θάβουν τα σπαθιά, να καλλιεργούν τη γη, να αγκαλιάζονται με τις μανάδες και να βγάζουν τις στολές. Και μήτε μπάλες φτιάχνουν πια μήτε κανόνια. Αλλά ούτε και ψηλούς τοίχους να τους κρύβουν τον κόσμο.

Το βιβλίο μιλά για την ειρήνη, όπως πρέπει να μιλά ένα καλό βιβλίο στα παιδιά. Χωρίς ύφος πομπώδες, παρά απλά και ήρεμα και όπου πρέπει ρεαλιστικά, σχεδόν άκαμπτα, ενώ όπου χρειάζεται γλυκά και ευχάριστα, ενώ οι σπουδαίες ζωγραφιές της εικονογράφου και συγγραφέα Anita Lobel το κάνουν ακόμη ελκυστικότερο.

Η Ανίτα Λόμπελ, πολύ γνωστή και πολυβραβευμένη συγγραφέας και ζωγράφος, είναι από την Πολωνία αλλά ζει στη Νέα Υόρκη.

Ηλικία: Για τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 08/04/2005