Στη χώρα του Νεντίμ μύριζε πεύκο

«[...] δυο άνθρωποι ανοργάνωτοι στα βάθη της Τουρκίας, γυρεύοντας φιρί φιρί το διάλό μας. [...] Θα περνάγαμε απ' τη Σμύνρη, θα φτάναμε στην Άγκυρα [...], θα διασχίζαμε κάθετα τη μακρινή Καππαδοκία [...] κι ύστερα θα κατεβαίναμε προς τη Μεσόγειο [...] (Αν ξέραμε τι κάναμε, δεν θα τολμούσαμε...)».

Ο συγγραφέας του Οδοιπορικού περιγράφει απρόσμενες καταστάσεις από το ταξίδι του στη γειτονική Τουρκία και καταγράφει τις εντυπώσεις του απ' αυτήν. Διατρέχοντας τις αχανείς εκτάσεις της Μεσοτουρκίας με βλέμμα δεκτικό στα ερεθίσματα και με την επικίνδυνη περιέργεια ενός πλάνητα, σχολιάζει -πολλές φορές με χιούμορ- τις ιδεοληψίες του, τους εμπεδωμένους φόβους ή τις χρόνιες προκαταλήψεις του.