Γέρμα

Η Γέρμα, της οποίας το όνομα σημαίνει άγονη γη, είναι παντρεμένη με τον Χουάν και ποθεί, από τον άντρα της και μόνο, παιδιά. Ο Χουάν δεν μπορεί, δεν έχει την φλόγα να κάνει. Ο Βικτόρ που θα μπορούσε δεν της ανήκει. Ο άντρας της, βυθισμένος στις υποψίες για κείνη, καλεί τις αδερφές του στο σπίτι του να την παρακολουθούν.
Η Γέρμα, στην αγωνία της, φτάνει στην υστερία. Μια νύχτα σ’ ένα μοναστήρι κάποιου γονιμικού άγιου, στην ύστατη ελπίδα της, πέφτει πάνω στον Χουάν που έχει κρυφτεί και ακούσει τον διάλογο ανάμεσα στην γυναίκα του και μια γριά η οποία της αποκαλύπτει ότι το φταίξιμο είναι του άντρα της. Όταν εκείνος, στα όρια του κυνισμού, της ομολογεί ότι νιώθει καλύτερα χωρίς παιδιά, εκρήγνυται και τον πνίγει.
Ο προδομένος έρωτας, η προδομένη φύση, το ανικανοποίητο της μητρότητας. Βλέποντας στον Χουάν και μόνο το παιδί της που δεν έρχεται τον σκοτώνει, σκοτώνοντας μαζί και την δυνατότητα γι’αυτό.

Η Γέρμα γράφτηκε το 1934 και πρωτοπαίχτηκε από την Μαργαρίτα Ξίργκου τον Δεκέμβριο του 1934. Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε τον Μάρτιο του 1961 σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού.

Πρώτη πράξη.
Απόσπασμα από την εικόνα 2

ΓΡΙΑ
Άκου ο άντρας σου σ’ αρέσει;
ΓΕΡΜΑ
Τι;
ΓΡΙΑ
Λέω, τον αγαπάς;… Λαχταράς να ‘σαι μαζί του;
ΓΕΡΜΑ
Δεν ξέρω.
ΓΡΙΑ
Δεν τρέμεις όταν σε ζυγώνει; Δεν πέφτεις στ’ όνειρο όταν σ’ αγγίζουνε τα χείλια του; Πες μου.
ΓΕΡΜΑ
Όχι. Αυτό δεν το ‘νιωσα ποτέ.
ΓΡΙΑ
Ποτέ; Ούτε στο χορό;
ΓΕΡΜΑ
(Καθώς θυμάται) Μπορεί… Μια φορά… Ο Βικτόρ…
ΓΡΙΑ
Και… λέγε.
ΓΕΡΜΑ
Μ’ άρπαξε απ’ τη μέση και δεν μπόρεσα να του πω λέξη γιατί μου κόπηκε η λαλιά. Άλλη μια φορά, πάλι ο Βικτόρ, εγώ δεκατέσσερω χρονώ (εκείνος παλληκάρι), με σήκωσε στα χέρια του να διαβούμ’ ένα χαντάκι. Μ’ έπιασε μια τρεμούλα, χτυπούσανε τα δόντια μου. Ήμουν πάντοτε ντροπαλή.
ΓΡΙΑ
Και με τον άντρα σου;…
ΓΕΡΜΑ
Ο άντρας μου ειν’ άλλο. Μου τον έδωσε ο πατέρας μου και τον πήρα. Με χαρά. Αυτή ‘ναι όλη η αλήθεια. Από την πρώτη μέρα που μ’ αρραβώνιασε μ’ αυτόν, ο νους μου ήταν κι όλας… στα παιδιά. Κι είχα καθρέφτη μου τα μάτια του. Ναι, αλλά το ‘κανα για να με βλέπω τόση δα, μικρή και καταδεχτική, σαν να ‘μουν εγώ κόρη δική μου.
ΓΡΙΑ
Ολότελα τ’ ανάποδο από μένα. Μπορεί να ‘ναι αυτό, που δεν έπιασες παιδί στην ώρα σου. Οι άντρες ζουν για να μας δίνουνε χαρά, κορίτσι μου. Να μας ξεπλέκουν τις πλεξούδες και να μας ποτίζουνε νερό απ’ το στόμα τους. Έτσι τραβάει μπροστά ο κόσμος.
ΓΕΡΜΑ
Ο δικός σου, όχι ο δικός μου. Εγώ έχω στο νου μου πολλά, πολλά, κι είμαι σίγουρη πως ολ’ αυτά που ‘χω στο νου μου θα τα κάνει ο γιος μου κάποτε πράξη. Γι’ αυτόν δόθηκα στον άντρα μου και θα του δίνομαι, για να τον δω αν θα ‘ρθει. Μα ποτέ για να φχαριστηθώ.
ΓΡΙΑ
Και τ’ αποτέλεσμα, να ‘ναι η ζωή σου άδεια;
ΓΕΡΜΑ
Όχι, άδεια όχι, γιατί ‘μαι γεμάτη μίσος. Πες μου: Φταίω εγώ; Πρέπει στον άντρα να ζητάς τον άντρα μοναχά, τίποτα παραπάνω; Τότε τι θα ‘χεις να σκέφτεσαι όταν σ’ αφήνει στο κρεβάτι με μάτια φαρμακωμένα να κοιτάς το ταβάνι και κείνος σου γυρίζει την πλάτη κι αποκοιμιέται; Πρέπει να σκέφτομαι αυτόν ή τ’ άλλο που μπορεί να βγει ολόφωτο απ’ τα σωθικά μου; Εγώ δεν ξέρω. Πες μου το εσύ, να χαρείς . (Γονατίζει)
ΓΡΙΑ
Αχ! Λουλούδι μου ανοιχτό. Πλάσμα γλυκό κι ομορφιά μου. Παράτα με. Μη με τραβάς να πω κι άλλα. Δε θέλω. Όλα τούτα είναι της τιμής κι εγώ δεν μπορώ να μαυρίσω την τιμή κανενός. Θα τα μάθεις μοναχή σου. Αλλά να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά.
ΓΕΡΜΑ
(Πικραμένη) Τα κορίτσια απ’ τον κάμπο, όπως εγώ, βρίσκουν κλειστές όλες τις πόρτες. Μεγαλώνουν μέσα στα μισόλογα και σε νοήματα κρυφά, γιατί όλα τούτα, λένε, δεν κάνει να τα μάθουν. Κι εσύ ακόμα, κι εσύ σωπαίνεις, και φεύγεις με μούτρα πολύξερης που τα κατέχει όλα κι αρνιέται να τα πει σε κείνη που πεθαίνει από δίψα.
ΓΡΙΑ
Σ’ άλλη γυναίκα, μαλακιά, θα της μιλούσα. Σε σένα όχι. Γέρασα και ξέρω τι λέω.
ΓΕΡΜΑ
Ε, τότε ας με σώσει ο Θεός.
ΓΡΙΑ
Όχι ο Θεός. Ποτέ δεν έκανα με τον Θεό. Κι ούτε υπάρχει. Ξύπνα! Οι άντρες μοναχά μπορούνε να σε σώσουν.