Ματωμένος γάμος

Ο Ματωμένος γάμος μεταφράζεται νια πρώτη φορά στα ελληνικά το 1945 από τον Γιώργο Σεβαστίκογλου (με τον τίτλο Ματωμένα στέφανα) και τρία χρόνια αργότερα παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν στη μετάφραση του Νίκου Γκάτσου. Τα σκηνικά υπογράφει ο Γιάννης Τσαρούχης και τη μουσική, φυσικά, ο Μάνος Χατζιδάκις. Οι μνήμες από την ιταμή δολοφονία του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα από τους φαλαγγίτες του Φράνκο είναι ακόμη νωπές.
Μέσα από το πρώτο αυτό έργο της "ανδαλουσιάνικης τριλογίας" του, την πρώτη από τις τρεις τραγωδίες που ο ποιητής εμπνεύστηκε από τη γενέθλια γη του (ακολούθησαν η Γέρμα και Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα), ο Λόρκα εισάγεται στις ελληνικές θεατρικές σκηνές. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι γρήγορα πολιτογραφείται και, κυρίως μέσω της μελοποίησής του, γίνεται "ο δικός μας Λόρκα". Το μεσογειακό του ταμπεραμέντο, η στενή του σχέση με τον λαϊκό πολιτισμό της πατρίδας του, της Ανδαλουσίας, η δολοφονία του από τους φασίστες του Φράνκο συνέβαλαν ώστε να βρει στην Ελλάδα φιλόξενη υποδοχή. Σε ένα άλλο επίπεδο, ο Λόρκα γίνεται το έδαφος για τη συνάντηση της ισπανικής Γενιάς του '27 με την ελληνική Γενιά του '30, και ο ισπανικός μοντερνισμός βρίσκει εύφορο έδαφος για να μπολιάσει τον ελληνικό. Η ποίησή του επηρέασε τους ποιητές-μεταφραστές του (κυρίως τον Ελύτη και τον Γκάτσο) και οι μεταφράσεις τους εντάχθηκαν στο σώμα της ελληνικής ποίησης σαν να γεννήθηκαν μέσα σ' αυτό. Με κάποιον τρόπο, εξάλλου, η λυρική φωνή του και οι τραγικές συνθήκες της δολοφονίας του συνάντησαν από τη μια τα αιτήματα της ελληνικής αστικής διανόησης και από την άλλη την πινακοθήκη ηρώων της ελληνικής Αριστεράς, έτσι ώστε να αποτελέσει για την ελληνική συνείδηση ένα παράδοξο ποιητικό υποκείμενο, ταυτόχρονα ρομαντικό και μοντέρνο, υπερφορτισμένο και, την ίδια στιγμή, αποφορτισμένο πολιτικά.