Η γλώσσα της αυτοκρατορίας

Μαζί με τις κατηγορίες που στρέφονται ενάντια στον ισλαμικό κόσμο, όπως αυτή περί «τρομοκρατίας» ή περί «φονταμενταλισμού» ή περί τυφλού «μίσους κατά της Δύσης», εξαπολύονται και άλλες κατηγορίες, εξίσου σοβαρές. Προκειμένου να χτυπηθεί το αντιπολεμικό κίνημα, εξασκούνται πιέσεις στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις: οι αμφιβολίες ή οι δισταγμοί τους αποδίδονται στην εμμονή σε έναν παρωχημένο «αντιαμερικανισμό». Ή γίνεται επίκληση σε ένα σκοτεινό και ζοφερό παρελθόν:
συμπεριφερόμενη ψυχρά και εχθρικά στον πιο ισχυρό σύμμαχο του Ισραήλ, η Ευρώπη αποδεικνύει πως
δεν έκλεισε οριστικά το πιο φρικτό κεφάλαιο της ιστορίας της και εξακολουθεί να επηρεάζεται από τον «αντισημιτισμό» και τον «αντισιωνισμό» που κατακλύζει τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο. Πώς
αλλιώς να ερμηνεύσουμε τον επικίνδυνο και άνανδρο «φιλο-ισλαμισμό» της;
Το βιβλίο αυτό θέλουμε να αποτελέσει μια συνεισφορά, σε ιστορικό και φιλοσοφικό επίπεδο, στην
αποκάλυψη του πραγματικού περιεχομένου των βασικών κατηγοριών που διατυπώνει η τρέχουσα
ιδεολογία του πολέμου.

(από τον πρόλογο του βιβλίου)

Στο παρόν βιβλίο δηλωμένος σκοπός του συγγραφέα είναι να υποβάλει σε κριτική έρευνα κάποιες
βασικές κατηγορίες που επικαλείται η κυρίαρχη ιδεολογία: τρομοκρατία, φονταμενταλισμός,
αντιαμερικανισμός, αντισημιτισμός, αντισιωνισμός, φιλοϊσλαμισμός, αντιδυτικό μίσος. Το ισχυρό
σημείο του βιβλίου είναι η εξαντλητική τεκμηρίωση της συστημικής υποκρισίας μέσα από την οποία
κατασκευάζεται ένας βάρβαρος «άλλος» και συνάμα παρασιωπούνται οι δυσάρεστες «Δυτικές»
πρακτικές. Για παράδειγμα, ανατέμνοντας τους τρόπους που χρησιμοποιείται η κατηγορία της
«τρομοκρατίας», ο Λοζούρντο εύστοχα διαχωρίζει την στοχευμένη τρομοκρατία από τις μαζικές
σφαγές, και συνδέει μ’ αυτά τα φαινόμενα τα όπλα της Δύσης που βεβαίως συνήθως δεν
χαρακτηρίζονται τρομοκρατία: εμπάργκο και κάθε λογής συλλογικές τιμωρίες. Ζητήματα που δεν μας
αφορούν μόνο θεωρητικά, καθώς μια τέτοια συλλογική τιμωρία απεργάζονται σήμερα και για τη χώρα
μας οι θεσμικά ισχυροί γκουρού του νεοφιλελευθερισμού.