Ο Ισπανός συμβολαιογράφος

Μουσικότατος ο Μάνος Λουκάκης στην μπαλάντα του, λέξεις-φράσεις μουσικές που κρατούν από τον «Διγενή Ακρίτα», την ελυτική μαγεία, την έως υπνώσεως σεφερική αφήγηση. Χωρισμένο σε τέσσερα μέρη και σε δεκαοκτώ ενότητες (α'-ιη') το συμφωνικό αυτό ποίημα αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος δεν θέλει να συνθλίβει από τις συμπληγάδες της Ιστορίας, αλλά να περισώσει το πολύτιμον της μοναχικότητας που δεν αλώνεται από την πεποιημένη της καταναλώσεως κοινωνικότητα. Τα αντικείμενα έχουν παραδοθεί στην ακινησία τους, πριν και μετά την κίνηση, σ' εκείνο το μεταίχμιο, όπου ο σκεπτόμενος εαυτός αναποφάσιστος προσπαθεί να οριοθετεί την απόφαση με αίσθημα ευθύνης. Από κοντά σύμπασα η πλάση, σαν άδειο σαλίγκαρου κέλυφος, αφήνεται εις του ανέμου το βούισμα, μουσικά επαναφέροντας στο σημείον μηδέν της εκκίνησης των φυσικών στοιχείων. Τι θ' απομείνει απ' αυτόν το μηδενισμό των στοιχείων στην απόλυτη κενότητά τους; Το κενό στο έβδομο ποιητικό βιβλίο του εκ Κρήτης δημιουργού φορτίζει το βλέμμα ώς τη σύλληψη του ποιήματος που υπνώττει σε μια φούγκα του Μπαχ η οποία αποστέλλεται προς έναν ουρανό έναστρο του χειμώνα. Η προνομιακή εποχή του είναι το θέρος στην απαστράπτουσα της πέτρας επιφάνεια, καθώς καθρεφτίζει τη διαφάνεια του ελληνικού φωτός και οι οφθαλμοί δεν είναι μάτια, στρέφονται εντός, εκεί όπου το σκοτάδι καταλύεται υπέρ της φυτοχυσίας ενός δρόμου που οδηγεί στον οίκο της ποιήσεως. Ο Δον Κιχώτης έβλεπε τις εσώτατες εικόνες του στο σχήμα της δίνης των φτερών ενός ανεμόμυλου. Ο ανεμόμυλος του Μάνου Λουκάκη είναι η ψυχή η στροβιλίζουσα η εικονοκλαστική.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 28/11/2003