Όταν χτιζόταν το καράβι

Η απεργία στα Ναυπηγεία Σαλαμίνας το Σεπτέμβρη του 1980 είναι μια ψηφίδα στην ιστορία του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ. Αυτή η απεργία ξεπέρασε τις σαράντα μέρες και ταρακούνησε τη Ζώνη και όλο τον Πειραιά. Και νίκησαν οι απεργοί εργάτες, κερδίζοντας σχεδόν καθολικά αυτά που διεκδικούσαν.
«Η απόφαση για την απεργία ήταν σχεδόν ομόφωνη. Στο Φεστιβάλ θα μάθαινε αν απολύσαν και άλλους. Θα έβρισκε τους συντρόφους από το ναυπηγείο. Και έμαθε· τέσσερις το σύνολο, οι άλλοι τρεις, εκτός τον Πέτρο, ήταν ο Άρης, ο Αντώνης και ο Αρίστος. Όσοι βγήκαν μπροστά τότε, στη στάση εργασίας για τη δολοφονία της Σωτηρίας. Έμαθε πως όλοι ήταν αποφασισμένοι για τη μάχη, δε λογάριαζαν τον εαυτό
τους. Για τους εργάτες όλους είχαν βγει τότε μπροστά· για τους εργάτες και τώρα. Ήξεραν πως κάποιοι πρέπει να γίνουν καύσιμο στη μηχανή της ταξικής πάλης.
Ήξεραν πως η δική τους φωτιά είναι σαν το “φως που καίει” για να φωτίζει το δρόμο του αγώνα. Και ήταν αποφασισμένοι...

Το πίστευαν με όλη τη δύναμη του νου και της καρδιάς τους. Το ξανάδειξαν και μέσα στην απεργία...
Όταν πήγε να τους δελεάσει το αφεντικό και του έτριψαν στη μούρη το δέλεαρ...»