Ο δρόμος προς την άβυσσο

Το βιβλίο τελειώνει με την εξής αγωνιώδη πρόταση - διαπίστωση: «Η σωτηρία της χώρας βρίσκεται κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού». Και απολύτως δικαιολογημένα, καθώς η αφήγηση των γεγονότων της ανέμελης, ως επί το πλείστον, τριακονταετίας 1981-2011 σταματά το Σεπτέμβρη του 2011 με το μέλλον της χώρας να είναι άδηλο και την τρομερή αβεβαιότητα για όλους να έχει χτυπήσει κόκκινο. Το βιβλίο είναι μια λεπτομερής αναδρομή στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, στο συγκεκριμένο διάστημα, προχωρώντας από εκλογική αναμέτρηση σε εκλογική αναμέτρηση και θυμίζοντάς μας τα διατρέξαντα γεγονότα εκείνων των χρόνων. Ο συγγραφέας του, πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος, χρησιμοποιώντας ως ερμηνευτικό μοντέλο του την απήχηση των βασικών κομμάτων του δικομματικού συστήματος στον διευρυμένο μεσαίο χώρο που αναδύθηκε στα μεταπολιτευτικά χρόνια και ως εργαλεία του τις δημοσκοπήσεις και τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων διερευνά το ατελές έργο, αλλά και τις αβελτηρίες των πρωθυπουργών και των κομματικών μηχανισμών που έφεραν τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας. Διαπιστώνει ότι το τέρας του δημοσίου τομέα γεννήθηκε και ανδρώθηκε κατά την πρώτη τετραετία του ορμητικού λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ και κατόπιν απέκτησε δική του δυναμική, τέτοια που καμιά επόμενη κυβέρνηση είτε δεν μπόρεσε είτε δεν θέλησε να τα βάλει μαζί του, δρομολογώντας τις δομικές αλλαγές που χρειάζονταν και που θα μας έσωζαν από την πολλαπλή κρίση που ρήμαξε την Ελλάδα. Παρ’ όλες τις καλές προθέσεις που αποδίδει σε ηγετικές προσωπικότητες, και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, εν τέλει διαπιστώνει με λύπη του, ότι την κρίσιμη ώρα αποδείχτηκαν όλες κατώτερες των περιστάσεων, καθώς αδυνατούσαν να μεταστοιχειώσουν τους κομματικούς τους μηχανισμούς και να αντιπαρατεθούν με τα πανίσχυρα συνδικάτα του δημοσίου και των ΔΕΚΟ αλλά και με τους εσωκομματικούς τους αντίπαλους. Το βρήκα εξαιρετικό στην ανάδειξη των παθογενειών του κομματικού και πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης και πιστεύω πως θα έπρεπε πολλοί Έλληνες να το έχουν διαβάσει.