Μετασεισμός και μικροντόνες

Το καλοκαίρι του 1953 ένας τρομακτικός σεισμός ανατινάζει, κυριολεκτικά τη Ζάκυνθο. Ταυτόχρονη πυρκαγιά, ανεξέλεγκτη και παντοδύναμη, εξαφανίζει αριστουργήματα αρχιτεκτονικής, ζωγραφικής, βιβλιοθήκες και αρχεία. Τα επιτεύγματα ενός σημαντικού, όσο και ιδιότυπου νεοελληνικού πολιτισμού στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πνεύματος.

Πενήντα χρόνια αργότερα η ζωή...συνεχίζεται. Σφύζει μια νέα κοινωνία, γεννημένη από τεχνητή γονιμοποίηση με καισαρική τομή, κυρίως χωρίς ομφάλιο λώρο. Στη θέση του Φοίβου και της Αφροδίτης, ο Κερδώος Ερμής, στη θέση της όπερας και της Ζακυνθινής Σερενάτας, νεοελληνικά μεταμεσονύκτια ακούσματα.

Ο Νικολός Κουτούζης , ζωγράφος, ποιητής βωμολόχος και κομψευόμενος παπάς του ΙΗ΄ αιώνα, συναντάει έναν 18χρονο νεαρό στη Ζάκυνθο, πριν από το σεισμό του 1953. Ανεβασμένος σε γιαπωνέζικη μοτοσικλέτα, τον ξεναγεί στη Ζάκυνθο του 2003. Στην αποικιοκρατία του Τουρισμού και στην αισθητική των ξενοδοχειακών Μελάθρων, όπου μεταξύ άλλων, οι πριμαντόνες έχουνε γίνει μικροντόνες. Μαζί τους: μια χελώνα και μια όμορφη (αλλά πολύμορφη) γυναίκα.

Γύρω τους πρόσωπα της ιστορίας και του σήμερα, ήθη, πάθη του χθες και σύγχρονες συμπεριφορές. Μια προσπάθεια γνωριμίας με κωμικές ή μελαγχολικές κορυφώσεις που δεν καταλήγει σε κατανόηση, αλλά πισωγυρίζει στο σεισμό.

Διαχρονική, σουρεαλιστική περιπλάνηση για αναγνώστες με φαντασία, ευαισθησία, γερά νεύρα και...επιείκεια.