Από τις σχέσεις συμμαχίας στην ψύχρανση

Με τον τερματισμό των εργασιών της Ειρηνευτικής Συνδιάσκεψης των Παρισίων (1920), τα δύο μικρά βαλκανικά βασίλεια του 1912 είχαν μετατραπεί σε ευμεγέθεις χώρες. Από τη μια, η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών και από την άλλη, το Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Η στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας στη Μικρά Ασία, η αναθεωρητική πολιτική της Ιταλίας, ο κίνδυνος της επιστροφής του τουρκικού παράγοντα στα Βαλκάνια, οι πολιτικές ανακατατάξεις στο εσωτερικό των δύο χωρών και κυρίως ο αποσταθεροποιητικός ρόλος της Βουλγαρίας αποτελούσαν παράγοντες που επιδρούσαν καταλυτικά στις σχέσεις των δύο χωρών. Κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας, η κυβέρνηση του Βελιγραδίου αρνήθηκε να συμμετάσχει στη σύμπηξη ανθελληνικού μετώπου, ενώ στη Λωζάννη στήριξε τις ελληνικές θέσεις στο ζήτημα της δυτικής Θράκης. Ωστόσο, η παροχή βοήθειας είχε και το τίμημά της. Η στρατιωτική ήττα στη Μικρά Ασία, η πολιτική αστάθεια, τα σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα λόγω του προσφυγικού ζητήματος καθιστούσαν την Ελλάδα ευάλωτη στις πιέσεις. Το παρόν βιβλίο επιχειρεί να φωτίσει τις κυριότερες παραμέτρους των διακρατικών σχέσεων Ελλάδας-ΒΣΚΣ και να εξετάσει τις αντοχές της ελληνοσερβικής /γιουγκοσλαβικής συνεργασίας.