Το κορίτσι με το ποδήλατο

Περιπλανιέμαι με το κόκκινο ποδήλατο ανάμεσα στα σπίτια του χωριού και προχωρώ μέχρι την παλιά, σκουριασμένη καγκελόπορτα του χορταριασμένου κήπου. Κοντοστέκομαι. Το άρωμα από τις φλαμουριές και το αγιόκλημα φέρνει στη μνήμη μου εικόνες.
Νομίζω πως σε ένα δωμάτιο βλέπω ξανά τον Λουντοβίκο να παίζει πιάνο, ένα προνόμιο που θα χάσει όταν οι Γερμανοί επιτάξουν τη βίλα μας. Δίπλα του, η μαμά χαμογελά ένοχα, σίγουρη πως ο παράνομος δεσμός της τη βοηθά να υψώσει ένα τείχος που θα τη χωρίσει από τους νεκρούς. Ο μπαμπάς γλιστρά το χέρι του στην πλάτη της και το αφήνει εκεί, προσπαθώντας να την κρατήσει για πάντα κοντά του. Δεν υποψιάζεται ότι το τοπίο της ζωής θα αλλάξει αμέσως μόλις η περιουσία του ισοπεδωθεί κάτω από το σφυροκόπημα των βομβαρδισμών.[...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου