Το κρασί των δειλών (Δεμένο)

- Τι 'ναι Νίκο;
- Ξέρεις τι τρέχει; μου λέει κολλώντας τα χείλη του στ' αυτί μου.
- Δεν ξέρω... του απαντώ. Καταλαβαίνω μόνο ότι οι διαταγές αυτές και τα φιρμάνια δεν είναι του Χλαμούτση. Είναι σταλμένα απ' το κέντρο. Ο Χλαμούτσης απλώς τα διασκεύασε επί το χλαμουτσικότερον και μάς τα σέρβιρε.
- Σκοτώσανε έναν Υπουργό!
- Πώς;;;
Ο φίλος έψαξε με τα μάτια να δει αν τον άκουσαν.
- Πότε;
- Προχτές τη νύχτα. Της Δικαιοσύνης. Μου το σφύριξε ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας ο Στέφανος ο Παπαγιωργάκης καθώς γέμιζε το λαγήνι του στη βρύση.
Ανεβήκαμε τη σκάλα αμίλητοι. Κοντά στην πόρτα έσκυψα στ' αυτί του.
- Δεν είναι ανάγκη να πεις τίποτα πουθενά, του λέω. Αγώ περιμένω κι άλλα.
- Μα το νέο δεν είναι αυτό. Τη θέση του Υπουργού την πήρε ο Ρέντης που διέταξε να εκτελεσθούν αμέσως εκατόν ογδόντα.
[...]

Απόσπασμα από το βιβλίο σελ. 22