0
Your Καλαθι
Θέλω να είναι Κυριακή
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Εβδομήντα μία ανεπίδοτες επιστολές και μια εισαγωγή, απόπειρα επεξήγησης. Κείμενα γραμμένα σκόρπια στον χρόνο, δίχως μίτο, δίχως έξοδο, με μια Αριάδνη να επεκτείνει τον λαβύρινθο, ταξιδεύοντας στο Αιγαίο, την Αττική, την Πελοπόννησο. Γεννημένη θνητή, αποθεώνεται από τον Διόνυσο, για να γίνει τελικά αστεροειδής (ο αστεροειδής ανακαλύφθηκε από τον Άγγλο αστρονόμο Norman Robert Pogson το 1857 και του δόθηκε το όνομα «43 Αριάδνη»). Ίσως αυτός να είναι ο κύκλος του έρωτα: θνητότητα, αποθέωση, ανάληψη στο ουράνιο στερέωμα και πάλι από την αρχή... Οι λέξεις γίνονται μίτος στο ταξίδι της ύπαρξής μας.
[...] Σου γράφω την τελευταία ημέρα αυτής της ζωής· σου γράφω για να θυμηθώ να μην ξεχάσω τα βλέμματα που ασφυκτιούν σε υπόγειες διαδρομές, τον ήχο του απορριμματοφόρου στη μέση της νύχτας, τη σιδερένια γέφυρα που τρίζει στο πέρασμα του αέρα, την πόρτα που αφήναμε ξεκλείδωτη, τα αιματοβαμμένα πεζοδρόμια, το ξημέρωμα στο λιμάνι, τις νυχτερινές πτήσεις, την απώλεια που διαδέχεται τη χαρά, τις συγχορδίες που έμειναν άπαιχτες, τα δυο άδεια χέρια ξέπνοα στο πλάι ενός ακίνητου κορμιού, το παγκάκι με τη χαραγμένη αγάπη, τα τριαντάφυλλα ενός ζαχαρένιου παιδιού, τις ασυγκράτητες ημέρες, τις μεθυσμένες νύχτες, τα χίλια πρόσωπα που αγάπησα το βράδυ πριν φύγεις στην Αφρική, την άμμο που φυλάκιζα σε σχολικά τετράδια, τα δάχτυλά σου πάνω στη μουσική που χαϊδεύουν τα σκουπίδια που χορεύουν μια ανάσα από τις πλάκες του δρόμου, τα μαύρα καστανά πράσινα μπλε άδεια σου μάτια, τις δυο φορές που έτρεξα παράλληλα με τον χρόνο, τις φλύαρες σιωπές, τον φόβο που φοβάται τη σκιά ενός ροζ τηλεφωνικού θαλάμου, τα καλώδια επικοινωνίας, την κβαντική διεμπλοκή -μόνο η μυρωδιά διατηρεί το αναλλοίωτο της ύπαρξής της- τα γράμματα που δεν ταίριαξαν μεταξύ τους για να γίνουν επιστολές στη μάγισσα θάλασσα, τις λέξεις που δε μάθαμε να διαβάζουμε, το καθρέφτισμά μου στο σώμα σου, το να δίνω μεγαλύτερη ευτυχία από το να θέλω ζω, το ότι εσύ ζεις κάπου κάποτε μαζί άσβηστος· όσα σύμπαντα μακριά κι αν ταξιδέψω, σου γράφω για να θυμηθώ να μην ξεχάσω να συνεχίσω να ζω. [...]
[...] Σου γράφω την τελευταία ημέρα αυτής της ζωής· σου γράφω για να θυμηθώ να μην ξεχάσω τα βλέμματα που ασφυκτιούν σε υπόγειες διαδρομές, τον ήχο του απορριμματοφόρου στη μέση της νύχτας, τη σιδερένια γέφυρα που τρίζει στο πέρασμα του αέρα, την πόρτα που αφήναμε ξεκλείδωτη, τα αιματοβαμμένα πεζοδρόμια, το ξημέρωμα στο λιμάνι, τις νυχτερινές πτήσεις, την απώλεια που διαδέχεται τη χαρά, τις συγχορδίες που έμειναν άπαιχτες, τα δυο άδεια χέρια ξέπνοα στο πλάι ενός ακίνητου κορμιού, το παγκάκι με τη χαραγμένη αγάπη, τα τριαντάφυλλα ενός ζαχαρένιου παιδιού, τις ασυγκράτητες ημέρες, τις μεθυσμένες νύχτες, τα χίλια πρόσωπα που αγάπησα το βράδυ πριν φύγεις στην Αφρική, την άμμο που φυλάκιζα σε σχολικά τετράδια, τα δάχτυλά σου πάνω στη μουσική που χαϊδεύουν τα σκουπίδια που χορεύουν μια ανάσα από τις πλάκες του δρόμου, τα μαύρα καστανά πράσινα μπλε άδεια σου μάτια, τις δυο φορές που έτρεξα παράλληλα με τον χρόνο, τις φλύαρες σιωπές, τον φόβο που φοβάται τη σκιά ενός ροζ τηλεφωνικού θαλάμου, τα καλώδια επικοινωνίας, την κβαντική διεμπλοκή -μόνο η μυρωδιά διατηρεί το αναλλοίωτο της ύπαρξής της- τα γράμματα που δεν ταίριαξαν μεταξύ τους για να γίνουν επιστολές στη μάγισσα θάλασσα, τις λέξεις που δε μάθαμε να διαβάζουμε, το καθρέφτισμά μου στο σώμα σου, το να δίνω μεγαλύτερη ευτυχία από το να θέλω ζω, το ότι εσύ ζεις κάπου κάποτε μαζί άσβηστος· όσα σύμπαντα μακριά κι αν ταξιδέψω, σου γράφω για να θυμηθώ να μην ξεχάσω να συνεχίσω να ζω. [...]
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
