Το ράγισμα

Φοράει νυφικό και λερωμένο τούλινο πέπλο. Το νυφικό κρέμεται επάνω της γερασμένο, όπως εκείνο της Μις Χάβισαμ. Το χρώμα του -ιβουάρ το λέει- είναι
βρόμικο άσπρο. Πολλές μικρές τρύπες φθοράς στη φούστα και δυο μεγάλες στο μπούστο. Το χαϊδεύει και μιλάει με ασθματική φωνή: «Είναι απόλαυση να το αγγίζεις. Μεταξωτό σατέν, λεπτεπίλεπτο. Θα το ξηλώσω και θα φτιάξω ένα ντραπέ φόρεμα. Εξαιρετική ιδέα, δεν βρίσκεις;». Έχει την πλάτη της στον πρωινό ήλιο.
Κολλάει το βλέμμα της στον απέναντι καθρέφτη, κρύβει μέσα του τα σημάδια μας. Σημάδια από λαιμούς, γλουτούς, πλάτες, στήθη. Εκείνη, εγώ και ο καθρέφτης.
Ένα ιψενικό τρίγωνο. Ανεπαίσθητα κουνήματα της μέσης της, καρφιά πάνω μου τα κόκαλα των γοφών της. Με πονάνε. Μέρα τη μέρα λιώνει η σάρκα της, ρυτιδώνει σαν ασιδέρωτο λινό φουλάρι. Αποσυνθεμένα στο πάτωμα το ξεβαμμένο βελούδο του καναπέ, η οθόνη της τηλεόρασης, οι σπασμένες κορνίζες, οι σκισμένες φωτογραφίες, τα κεραμικά διακοσμητικά, η σπάνια σειρά πιάτων φαγιάνς, όλα επιπλέουν σε μουχλιασμένο νερό και κατρακυλούν στα πόδια μας.