Ένας φάρος στην ψυχή μου

Δεν ξέρω πώς και πού να βρω το κουράγιο να επιστρέψω ξανά στο σπίτι μου. Και μπορεί, νωρίτερα, να συμμάζεψα το σπίτι από τα παιχνίδια της, μα ο χώρος παραμένει γεμάτος από εκείνην. Στην κουζίνα, τα πιάτα και τα σκεύη της. Στο σαλόνι, οι δίσκοι με τις παιδικές ταινίες της. Στον κήπο, το ποδήλατο και η κούνια της, στο μπάνιο, οι πετσέτες και όλα τα άλλα είδη υγιεινής της, για το δωμάτιό της, ούτε λέξη. Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως από όλα, θα είναι να αντιμετωπίσω τις αμέτρητες φωτογραφίες της. Παντού υπάρχουν φωτογραφίες της, άλλοτε μόνη και άλλοτε με τη μανούλα.

Νομίζω πως όταν τις αντικρύσω, κάθε μια ξεχωριστά, θα φωνάζει "μανούλα σώσε με", όπως ήδη έχω αρχίσει να ακούω.

Οι σκέψεις μου προδιαθέτουν την απαρχή παραίτησης. Ανελέητη η μάχη να κρατηθώ στην ελπίδα, όσο ο χρόνος και οι υποθέσεις προστίθενται στην απώλεια, έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι λες και θρηνώ για εκείνην. Τρομάζω μην έρθει η ώρα και δεν ξαναδώ το κοριτσάκι μου. Όχι Κάτια, δεν πρέπει να εγκαταλείψεις. Δεν είναι απλά μια μάχη ελπίδας, είναι η μάχη της ζωής σου.