Γλυκιά, ερωτική πόλη

Όλα ξεκίνησαν από την επιθυμία μιας ερωτικής βραδιάς. Δεν του ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Αυτό συνήθιζε να κάνει σε κάθε πόλη που επισκεπτόταν για επαγγελματικούς λόγους. Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα στη Νέα Υόρκη δεν ήταν τόσο εύκολα. Και η επιμονή του τον οδήγησε τελικά στις αγγελίες των περιοδικών και σ' έναν οίκο ανοχής.
Μια απλή, συνηθισμένη ιστορία, ίδια με χιλιάδες άλλες, που θα τελείωνε εδώ, αν την ίδια νύχτα δεν έβρισκε το θάνατο μια από τις κοπέλες με τις οποίες είχε περάσει μια ώρα πληρωμένου έρωτα. Να ήταν αυτός ο δολοφόνος; Να είχε πέσει κι εκείνος θύμα μιας πλεκτάνης; Να είχε συμβεί κάτι άλλο;





ΚΡΙΤΙΚΗ



O Αγγλος συγγραφέας Ντέιβιντ Λοτζ, ένας από τους σκαπανείς του Campus Novel, έφηβος κατά τη δεκαετία του 1950, έγραψε κάποτε ότι οιοσδήποτε νεαρός εκείνης της εποχής θα εκπεσπάρτωνε στα πρώτα δέκα λεπτά οιασδήποτε κατάλληλης ταινίας σήμερα. Στον τομέα των ηθών έχουμε διανύσει ήδη μια διαστρική απόσταση.

Ο Αμερικανός συνάδελφός του Ίβαν Χάντερ, τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερος από τον Λοτζ - πουθενά δεν αναγράφει την ακριβή ηλικία του και μας υποχρεώνει να την υπολογίσουμε κατά προσέγγιση - συμφωνεί κι επαυξάνει τη διαπίστωση του Εγγλέζου. Ο Ίβαν Χάντερ ντεμπουτάρισε στη λογοτεχνία το 1954, με τη «Ζούγκλα του Μαυροπίνακα», ένα μυθιστόρημα - και κινηματογραφική επιτυχία αμέσως κατόπιν - που ανατέμνει τον εκτραχηλισμό των νεανικών ηθών, σύμφωνα με την τότε κυρίαρχη μόδα. Βεβαίως, αν παρακολουθήσουμε σήμερα την ταινία, θα σοκαριστούμε τόσο, όσο και αν δούμε τον «Κατήφορο» ή τον «Νόμο 4000» του Γιάννη Δαλιανίδη. Οι χθεσινοί τεντιμπόηδες γίνονται δεκτοί τώρα και ως νεωκόροι στην Αμαλιάδα. Περισσότερη βία ασκεί καθημερινά ο γιος μου, απόφοιτος της Δ' δημοτικού, παρά ο Τζέιμς Ντιν στα πολύ άγριά του.



H σταδιακή μετάλλαξη



Ο Χάντερ παρατήρησε εκ του σύνεγγυς και κατέγραψε συστηματικά τη σταδιακή μετάλλαξη, τόσο στα σεξουαλικά όσο και στα ποινικά ήθη. Πολλά από τα κατοπινά του έργα έγιναν επίσης κινηματογραφικές επιτυχίες - με κορυφαίο τα «Πουλιά», μεταφερμένο στην οθόνη από τον ?λφρεντ Χίτσκοκ - και για να σπάσει προφανώς τη μονοτονία μιας καθολικής αποδοχής άρχισε να υπογράφει ένα μέρος από τα βιβλία και τα σενάριά του με το ψευδώνυμο Εντ ΜακΜπέιν. Συν τω χρόνω ο ΜακΜπέιν ενίσχυσε τη δική του ξεχωριστή υπόσταση - πολλοί πιστεύουν έως σήμερα ότι είναι υπαρκτό πρόσωπο - και ουδέποτε μπήκε στα χωρικά ύδατα του Χάντερ. Το 2001 όμως, ο Χάντερ - σε μια σχιζοειδή, αναμφίβολα, κρίση αυτοεκτίμησης - αποφάσισε να «έρθει σε επαφή» με τον ΜακΜπέιν και να τον «πείσει» να συνεργαστούν από κοινού στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας; H «Χώρα των Γλυκισμάτων» - κατά πιστή, αλλά άκομψη, μετάφραση του πρωτότυπου τίτλου. H «Γλυκιά, ερωτική πόλη».

Πράγματι. H Νέα Υόρκη, τον ζεστό Ιούλιο του 1999 - ενόσω ανασύρεται στα ανοιχτά της το πτώμα του Τζων Τζων Κέννεντυ, της γυναίκας του και της κουνιάδας του - δεν μπορεί παρά να υλοποιεί τις ερωτικές φαντασιώσεις κάθε ενήλικου ή ανήλικου Αμερικανού πολίτη. Ποιος πρέπει να θεωρείται πραγματικά ενήλικος και ποιος πραγματικά ανήλικος, πού τελειώνει η αθωότητα και πού ξεκινάει η διαστροφή - ιδού τα θεμελιώδη ερωτήματα στη μυθιστορηματική «σύμπραξη» του Χάντερ με τον ΜακΜπέιν. Ο Χάντερ ιδιοποιείται την οπτική γωνία ενός μεσόκοπου αρχιτέκτονα, ενώ ο ΜακΜπέιν ιδιοποιείται την οπτική γωνία μιας μεσόκοπης αστυνομικού, αποσπασμένης στην Υπηρεσία Ειδικών Θυμάτων - όπως μετονομάστηκε, στο πλαίσιο ενός πολιτικώς ορθού και άοσμου αναβαπτίσματος, η Υπηρεσία Σεξουαλικών Εγκλημάτων. Ο αρχιτέκτονας του Χάντερ είναι ο τυπικός παντρεμένος που τσιλημπουρδίζει καθ' έξιν. Αναζητάει την ηδονή χωρίς τύψεις, με τη μεγαλύτερη δυνατή απόδοση - σε ένταση και σε διάρκεια - καθώς και με το μικρότερο δυνατό κόστος - τζάμπα, αν γίνεται, ακόμη καλύτερα. Μονάχα που δεν γίνεται. H σεξουαλική Ντίσνεϊλαντ, που στοίχειωνε τα οράματα του έφηβου Λοτζ - κι εκατομμυρίων άλλων εφήβων - πέρασε γρήγορα στη διαχείριση εταιρείας παραγωγής ταινιών τρόμου. H απελευθέρωση στον ερωτισμό συνταξίδεψε με την απελευθέρωση στο έγκλημα. H αστυνομικός του ΜακΜπέιν αναζητάει αυτούς ακριβώς τους «τζαμπατζήδες» της ηδονής, τους καταδρομείς του σεξ που «χτυπούν» και «φεύγουν» δίχως να ρίξουν δεύτερη ματιά στα συντρίμμια πίσω τους. Τόσο ο Χάντερ όσο και ο ΜπακΜπέιν προσπαθούν να μην ηθικολογούν - και στις περισσότερες σελίδες το καταφέρνουν. ?λλωστε, η δισυπόστατη περσόνα του συγγραφέα γνωρίζει πολύ καλά πως, όταν ένα «ροζ» τηλέφωνο χτυπάει μέσα στη νύχτα, μοναχικοί άνθρωποι, προκαταβολικά ηττημένοι, στέκονται και στις δύο άκρες της γραμμής.



Πέτρος Τατσόπουλος

ΤΑ ΝΕΑ, 26-07-2003