Του Θεού το μάτι

[...] Σε μια στιγμή, που λες, εκεί που τρώγαμε, το θυμήθηκα πως πρέπει να πεταχτώ με το τρίκυκλο να ψηφίσω μα ήτανε μεσημέρι ντάλα, σαν που σου ‘πα, κι είχε ζέστη αφόρητη. Ξέρεις, εγώ τη ζέστη δεν την αντέχω καθόλου. Ο χειμώνας μ’ αρέσει. Το κρύο σωτηρεύεται, τρέχεις, δουλεύεις, ζεσταίνεσαι. Με τη ζέστη δε μπορείς να κάμεις τίποτα, μόνο να κάθεσαι θες και να λιώνεις. Γι αυτό, από τη μια είπα μέσα μου, κάτσε Θόδωρε να πέσει κομμάτι ο ήλιος, τώρα θα ‘ναι το τρίκυκλο πυρωμένο του φόβου, πού να πας να χωθείς μες στις λαμαρίνες; Θα βλαστημήσεις την ώρα και τη στιγμή μέχρι που να φτάσεις στο σκολειό. Είπαμε να την κάμεις την εξυπηρέτηση στο κόμμα, να συμβάλεις κι όσο μπορείς για να σωθεί η πατρίδα αλλά μην έμπεις και στον κλίβανο. Για όνομα του Θεού. Δε φταίχεις εσύ για όλα τα κακά που πέσανε στον κόσμο. Προφταίνεις να πας με τον χαβά σου ίσαμε τις εφτά που κλείνουνε οι κάλπες. Αυτά πρόκαμα να σκεφτώ ίσα ίσα και μου ξαναπιάσανε την πολυλογία. Άλλο πάλι και τούτο όμως ρε Διομήδη. Αυτούς τους ανθρώπους δε μπορώ να τους καταλάβω καθόλου ρε παιδί μου. Με τη δύση του ήλιου δεν λένε πως τελειώνουνε οι ψήφοι; Ε, στις εφτά η ώρα δύει ο ήλιος βρε κερατάδες τούτη την εποχή; Εφτά η ώρα είναι ακόμα μεσημέρι ρε. Για ρωτάτε κι εμένα που έχω την έγνοια κάθε τόσο να ποτίσω και παρακολουθώ πότε θα πέσει το φως. Εφτά η ώρα το μισό μούρκι το ζεματά ακόμα ο ήλιος, ολόφωτο είναι. Ίσα ίσα τις δυο σειρές τα άνυδρα έχει αφήκει στη σκιά, κι αυτά επειδή είναι κάτω από το θερίο. Όλα τ’ άλλα τα πυρώνει ακόμα. Άμα δεν πάει η ώρα οχτώ παρά τέταρτο τουλάχιστο, δε μπορείς να βάλεις μπρος να ποτίσεις. Κι αυτοί λένε πως η δύση είναι στις εφτά. Κούνια που τους κούναγε Διομήδη, αυτό έχω να πω μόνο. Την τύφλα τους δεν ξέρουνε και θένε να κυβερνάνε και το βιος μας. [...]